Αυτό είναι το πρώτο editorial που γράφω για το strange files. Λίγο καθυστερημένο βέβαια αλλά για όλα υπάρχει πρώτη φορά.
Μπορεί να αναρωτιέστε τι με ώθησε να μελετήσω τέτοιου είδους θεματολογία. Ήταν άκρως προσωπικοί οι λόγοι που οδηγήθηκα σε τέτοιου είδους μελέτες. Βρήκα μια σπίθα φωτός μέσα στο χάος που επικρατεί στη καθημερινότητα. Εκπλήσσομαι ιδιαίτερα, όταν παρατηρώ ότι πάρα πολλοί άνθρωποι έχουν απορίες σχετικά με τα, λεγόμενα, ανεξήγητα φαινόμενα: φαντάσματα, επιθανάτιες εμπειρίες, θαύματα, μαγεία κ.λπ..
Απόρροια όλων αυτών ήταν να δημιουργήσω το portal του strange files. Σε καμία περίπτωση δεν θεωρούμε ότι τα θέματα με τα οποία ασχολούμαστε εξαντλούνται. Επίσης, τα συγκεκριμένα άρθρα δεν μπορούν να θεωρηθούν επιστημονική μελέτη. Είναι άρθρα ανθρώπων οι οποίοι έχουν σκοπό να παρουσιάσουν μια βασική εικόνα αυτών των θεμάτων.
Ο άνθρωπος έτσι αποδύεται στο πολύ ριψοκίνδυνο έργο της γνώσης του κόσμου και αυτού που, κατά κάποιον τρόπο, μπορεί να ανακαλυφθεί πίσω από αυτόν. Ο άνθρωπος είναι μικρός σε σχέση με τον κόσμο. Είναι φοβερά μικρός αν τον δει κανείς σαν ένα αντικείμενο ανάμεσα στα αντικείμενα.
Και δεν υπάρχει κάτι πιο εκπληκτικό, πιο συγκινητικό και πιο βασανιστικό από αυτές τις προσπάθειες του ανθρώπινου πνεύματος να διασχίζει το σκοτάδι και να βγει προς το φως, να διασχίζει το ανεννόητο και να βγει προς το νόημα. Να ανοίξει δρόμο μέσα από τη δουλειά που του επιβάλει η αναγκαιότητα και να βγει προς την ελευθερία.
Δεν θα ήταν δυνατή η γνώση αν ο άνθρωπος άνηκε αποκλειστικά στη φύση, αν δεν ήταν ταυτοχρόνως και πνεύμα. Η απόκτηση της γνώσης είναι ένας αγώνας, δεν είναι ένας παθητικός αναλογισμός. Η φιλοσοφία που έχει αποβλέψει στην ολοκληρωμένη γνώση, δεν επιζητά μόνο αν γνωρίζει τον κόσμο, αλλά και να τον αλλάξει.
Στο μεγαλύτερο μέρος της ανθρωπότητας η γενική κοσμοαντίληψη που κυριαρχεί είναι ένας απλοϊκός ρεαλισμός. Δεν θα ήταν σωστό να λέγαμε πως πρόκειται για την γενική αντίληψη του κόσμου, που την απέκτησε η ανθρωπότητα όταν ήταν σε πρωτόγονη κατάσταση. Τούτη η αντίληψη ήταν εκπληκτικά περίπλοκη, ήταν μια μυθοποιητική διαδικασία, ήταν ο τοτεμισμός , η πίστη στη μαγεία και άλλα πολλά. Η δύναμη της καθημερινής, πεζής εμπειρίας επέβαλε στον άνθρωπο την αποδοχή ενός απλοϊκά ρεαλιστικού κόσμου. Αυτός ο ορατός κόσμος, ο κόσμος της πραγματικότητας την οποία ζούμε όλοι και ονόμασαν έτσι οι φιλόσοφοι ασκεί ισχυρό εξαναγκασμό πάνω στους ανθρώπους , υποδουλώνοντας τους ώστε να μην μπορεί εύκολα να αμφισβητηθεί ή να ξεφύγει κάποιος από τα όριά του.
Οπότε φίλοι μου αναρωτηθείτε, είναι λοιπόν πραγματικό, αληθινό αυτό που αναγνωρίζεται σαν τέτοιο; Φιλοσοφώντας κάποιος απελευθερώνει το πνεύμα του από τις αποκλειστικές αξιώσεις φαινομένων που θεωρεί πραγματικότητα.
ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΚΕΙΜΕΝΟ!
ΑπάντησηΔιαγραφή