του Κυριάκου-Αλέξανδρου Σαμπάγ
Ο χειμώνας πλέον έχει μπει για τα καλά. Έχει τυλίξει τα πάντα με μια αχλή κάνοντας τα να χορεύουν σε μια μελαγχολική νότα. Κάτι μέσα σου σε ωθεί σε έναν λήθαργο, έναν λήθαργο που αν πέσεις, θα ξυπνήσεις μονάχα όταν το καλοκαίρι ζεστάνει με τον καυτό του ήλιο τα κομμάτια εκείνα της ψυχής σου, που ξεχασμένα κείτονται περιμένοντας τον άγνωστο σωτήρα...
Μα δεν είναι το γήινο καλοκαίρι που θα χρειαστεί να περιμένεις! Είναι το καλοκαίρι της καρδιάς σου, το οποίο όλο και περισσότερο δείχνει ν' αργεί...
Γι' αυτό κι εσύ με όλη σου τη δύναμη συγκρατιέσαι ν' αποφύγεις τη μαύρη εκείνη λήθη που όλος ο πόνος σου προτείνει σαν σωτήριο αντάλλαγμα ευκαιρίας! Εδώ και καιρό οι απαντήσεις σου περιορίζονται σε αναστεναγμούς και νεύματα... “Τί πάλι να τον τυραννά; Τί τάχα να πονάει την καρδιά του;”. Κι εσύ εκεί εμφανώς σκληρός, μα στ' αλήθεια εύθραυστος, σιωπάς.Εσένα σου έμαθαν να μιλάς για αγάπη. Η φωνή σου να ακολουθεί τον κανόνα της καρδιάς. Κανένας δεν σ' έμαθε όμως τι να κάνεις σε περίπτωση που λησμονήσεις... που ξεχάσεις τις καταβολές, τις αξίες, τα ιδανικά σου! Κανένας ποτέ δεν σου εξήγησε πώς η φωνή κάποτε προδίδει... Η φωνή σε δοκιμάζει για να μάθεις να ζεις με τα λάθη σου. “Όλος ο κόσμος είναι λάθος... Ένα δραματικό ψέμα με πρωταγωνιστές εμάς. Ένα γήινο θέατρο που οι ρόλοι μοιράστηκαν στη τύχη..”. Η απάντηση αυτή σε καθησυχάζει από τη μία, αλλά από την άλλη σε στενοχωρεί. “Γιατί εγώ εδώ; Γιατί μέσα στους τόσους ανθρώπους εκείνον τον τυχαίο διαλέξατε γι' αυτό;”. Μέσα στην σιωπή, σκέφτεσαι την άλλη πιθανότητα. “Υπάρχει τύχη; Κι αν δεν υπάρχει, μήπως τελικά αυτή η ζωή δεν είναι και τόσο τυχαία; Τί έχω μάθει πια;”. Η ηρεμία σου ταράζεται! Πλέον φοβάσαι.
“Ουφ... ήρθα εδώ να συναντήσω ανθρώπους που πληγώνουν. Και τί κατάλαβα; Ή καλύτερα, τί κατάλαβαν εκείνοι; Με πλήγωσαν λες και ήταν αυτός σκοπός της υπαρξής τους, απλά για να μη με ξαναδούν ποτέ... Αφού ποτέ δεν θα άκουγαν το θρήνο, ποτέ δεν θα ένιωθαν τους λυγμούς και τα δάκρυα που έσπαγαν την μονοτονία της σιωπής μου... Γιατί; Γιατί να μου φερθούν έτσι; Τί παράξενοι που είμαστε!”. Πολλά τα ερωτήματα που βασανίζουν. Μακάρι να ήταν μόνο αυτά... Εικόνες της ζωής σου μέσα από το σκότος που σε τύλιξε τους τελευταίους καιρούς ξεπροβάλλουν! Ζωντανεύουν μνήμες και εικόνες ανοίγοντας ανυπόφορες βαθιές πληγές στα σωθικά σου! Μια ξανθιά οπτασία... δυο πράσινα μάτια... μια άλλοτε γλυκιά φωνή... κάποια ψεύτικα σ'αγαπώ σκιρτούν ξανά όπως τότε την καρδούλα σου, μα εσύ πλέον προβάλλεις ως απάντηση βουβά δάκρυα. Πλέον πόνος είναι απόκριση! Γιατί η αθωότητα και η αγάπη που κάποτε ένιωθες και ήσουν, χάθηκαν... Πνίγηκαν στους ωκεανούς της στενοχώριας που κάλυψαν τ' άλλοτε πράσινα λιβάδια της καρδιάς σου.
Μια εικόνα όμως σε χάραξε βαθιά... Εκείνο εκεί το χαμόγελο για το οποίο κάποτε έλιωνες... Τα γλυκά του λόγια αντιχούν τώρα στ' αυτιά σου... Η ίδια χαραγμένη σκήνη επαναλαμβάνεται.... και σε διαλύει! “Θα σου μάθω τον κόσμο! Θα σου μάθω τη μουσική! Θα σου μάθω τα πάντα! Γιατί μαζί θα ζήσουμε τις στιγμές! Μαζί για πάντα!”.... “Πού είναι ο ενθουσιασμός του χρόνου εκείνου;” αναρωτήθηκες βαθιά.... Πέφτεις ξανά για λίγο στη σιωπή. Γνωρίζεις πως η βοήθεια των φίλων σου σε μια τέτοια κατάσταση είναι αναγκαία... Μα πάλι πόνος σε κυριεύει! “Δεν έχω κανέναν.... η πραγματική φιλία δεν υπήρξε ποτέ! Φίλοι ήρθαν και πέρασαν.... μα διάλεξαν το μονοπάτι των γνωστών, το μονοπάτι της Γης. Ποτέ... ποτέ δεν θέλησαν τον Ουρανό! Αυτόν που εγώ λαχτάρησα και λαχταρώ με τόση προσμονή!”. Σκέφτεσαι πως ήρθε η ώρα να πάρεις τις αποφάσεις σου...
Λήθαργος! Η δύναμη του σε τραβάει βίαια μέσα σε μια δίνη! Το σθένος σου εξανεμίστηκε και το μόνο που έχεις να χάσεις πια είναι ο σπαραγμός που νιώθεις! Αφήνεσαι λοιπόν και όλα... φως!
Χρυσό φως σε έχει τυλίξει... τυφλώνεσαι και δεν βλέπεις που βρίσκεσαι! Τώρα μια γκρι άχλη τριγύρω και τσουχτερό κρύο. Αντί, ωστόσο, να φοβάσαι, νιώθεις μια απρόσμενη ηρεμία... Νιώθεις πως είσαι κάπου που επιτέλους ανήκεις. Ψίθυροι γύρω σου... μα δεν μπορείς να προσδιορίσεις με σαφήνεια ακόμα ποιος ή τι είναι! Μέχρι που ένα χέρι σε σηκώνει από το έδαφος και σιγά σιγά η όραση σου επανέρχεται.
· Πού βρίσκομαι;
· Γεια σου ξένε! Είμαι ο άγγελος Γκαϊόλ. Είσαι έξω από τα τείχη της Χρυσής μας Πόλης. Νιώθεις καλά;
Ο Γκαϊόλ δεν έχει τη μορφή του αγγέλου που σας μάθαιναν στα παραμύθια και τις θρησκευτικές ιστορίες. Μπροστά σου στέκεται ένας ψηλός γέροντας που εκπέμπει γαλήνη, φως! Τα άσπρα του μαλλιά ανεμίζουν με ένα αεράκι που δίνει ζωή και χρώμα στον παράξενο τούτο τόπο... Νιώθεις τη σοφία του ν' αναβλύζει από τα αμυγδαλώδη, μπλε μάτια του. Τα φτερά του είναι αόρατα, φανταστικά... Δεν υπάρχουν λέξεις να περιγράψεις το κάλος του. Αν και το συναντάς πρώτη φορά, νιώθεις μια οικειότητα και κάτι σε κάνει να δείξεις εμπιστοσύνη. Μαζεύεις τη σκέψη σου και απαντάς.
· Καλά, λίγο μονάχα ζαλισμένος. Σ' ευχαριστώ άγγελε... Πώς βρέθηκα εδώ;
· Θα μάθεις στην πορεία... Τώρα απλά ακολούθησε με.
Το τοπίο γύρω είναι πολύ όμορφο! Πράσινα λιβάδια, τοπία απίστευτα, τρεχούμενα γάργαρα νερά... Μα συνειδητοποιείς πώς τα πάντα τυλίγει μια γκρίζα αύρα και μια ψύχρα επικρατεί... Στον ορίζοντα ωστόσο ξεχωρίζει η Χρυσή Πόλη! “Από εκεί το χρυσό φως που με τύφλωνε πρωτύτερα!” σκέφτεσαι. Εκπέμπει σε όλη την οικουμένη, όμως μόνο μέσα στην πόλη φαίνεται πώς επικρατεί η αλήθεια των τοπίων. Μια μουσική σε ελκύει... Ένα γλυκό τραγούδι μιας γυναίκας... “Αχ θέλω... θέλω να την γνωρίσω!!”
Ο άγγελος τότε σαν ν' άκουσε τις σκέψεις σου, σκύβει και σε παίρνει στη ράχη του. Πετάς πλέον πάνω από την πόλη! Δεν μπορείς να αρθρώσεις λέξη! Το κάλλος της σε έχει θαμπώσει, σου έχει κλέψει τη λαλιά! Βρίσκεις τη δύναμη να φωνάξεις... “Η Πόλη με τις Χρυσές Σκεπές!”. Ο Γκαϊόλ χαμογελάει και κατεβαίνετε σε μια από τις 12 πύλες. Ο φύλακας σας σταματάει.
· Ποιοι είστε;
· Είμαι ο άγγελος Γκαϊόλ και από εδώ ο επισκέπτης της πόλης μας. Θέλει να γνωρίσει τη γυναίκα που τραγουδάει το Άσμα της Καρδιάς.
· Άξιοι να εισέλθετε!
Ο φύλακας κάνει στην άκρη και οι πύλες πλέον χάσκουν ορθάνοιχτες μπροστά σας. “Ζω ένα όνειρο... Ζω!” σκέφτεσαι φωναχτά... Ο άγγελος μειδιάζει και σου κάνει την πρώτη σου ξενάγηση στην Πόλη του Φύλακα.
Από την πρώτη κι όλας στιγμή σε κυριεύει μια αίσθηση αρμονίας. Μια απρόσμενη χαρά τυλίγει τα σωθικά σου και σε κάνει να νιώθεις μια ομορφιά που είχες ξεχάσει με τον καιρό, που είχε πνίξει η ρουτίνα της ζωής σου. Κάτι φαίνεται να θυμάσαι αχνά... Τα αυτιά σου τυλίγει τώρα ένα τραγούδι, ένας ύμνος διαφορετικός... Σου προκαλεί δάκρυα, μια ανάγκη να συμμετέχεις κι εσύ σ' αυτό το τόσο γλυκό άκουσμα, το οποίο μοιάζει σα να ευθύνεται για τη δημιουργία ολάκαιρου του κόσμου. Γύρω σου κόσμος πολύς! Όλοι πλέοουν σε μια παράξενη μακαριότητα. Τους καταλαβαίνεις και θες ν' ασπαστείς τη χαρά τους. Όλα μοιάζουν τόσο υπέροχα κι εξιδανικευμένα εδώ! Αγορές, σπίτια με χρυσές σκεπές, συντριβάνια, όλα συντελούν στη δημιουργία μιας αναπάντεχα όμορφης πόλης!
· Άγνωστε αναζητητή, πρέπει να μάθεις πως βρίσκεσαι στην πόλη όπου άγγελοι και άνθρωποι υμνούν μαζί τον Άγιο Κύριο Ένα.
Νιώθεις την ανάγκη να εκφράσεις στον Γκαϊόλ την ευγνωμοσύνη σου! Θεωρείς πώς εκείνος ευθύνεται για όσα ζεις αυτή τη στιγμή και δεν θέλεις να κάνεις τίποτα άλλο πρώτα εκτός από να τον αγκαλιάσεις! Φαίνεται σα να έχεις ωριμάσει απότομα, καθώς τα λόγια σου δε θα θύμιζαν με τίποτα έναν άνθρωπο γήινο και ξεχασμένο... Τα λόγια που μόλις ξεστομίζεις ταιριάζουν σε έναν Ακόλουθο τ' Ουρανού.
· Άγγελε σ' ευχαριστώ! Βαθιά μέσα μου, όμως, γνωρίζω πως η Χρυσή Πόλη δεν αποτελεί τον στόχο μου. Κάποτε θα χρειαστεί να την εγκαταλείψω...
· Σωστά μιλάς άνθρωπε! Η καρδιά σου σίγουρα το προστάζει αυτό, διότι τέτοια λόγια εκφράζει μόνο άνθρωπος που η καρδιά του είναι ενωμένη με αυτό που αποκαλούμε εδώ Χίσρα. Μάθε, λοιπόν, πως Χίσρα ονομάζουμε τη Μεγάλη Καρδιά. Για το λόγο αυτό και η καρδιά σου μεταφέρει τα μηνύματα της Χίσρα στην ύπαρξή σου και τους ανθρώπους γύρω σου. Η φωνή της πρέπει να διαπερνάει όλο σου το είναι! Η συνείδηση που τείνει να επηρεάζει τις αποφάσεις σου είναι σάρκινη και μόνο μέσω της φωνής της καρδιάς θυμάσαι τις καταβολές σου, τις λησμονημένες ρίζες σου και οι αποφάσεις σου είναι ορθές, κατά τα δεδομένα πάντα του τόπου που τώρα βρίσκεσαι. Το γεγονός, επομένως, ότι η ανακοίνωσή σου φαίνεται να είναι προϊόν μιας καρδιάς εναρμονισμένης με τη Χίσρα, μου δείχνει πώς ίσως και να είσαι τελικά ένας υποψήφιος κάτοικος αυτής της πόλης. Κι αυτό, διότι μόνο οι πολίτες που κατοικούν αυτήν την πόλη ακούν την καρδιά, οι άνθρωποι εκείνοι που θέλουν να κυοφορήσουν τη γνώση που θα τους προσφέρει το άκουσμά της! Αυτός είναι και ο στόχος σου... Να μεταφέρεις τη γνώση που έρχεται σαν τραγούδι μιας άρπας που αντιχάει στα όνειρά σου ή τις στιγμές που αφηρημένος περιπλανιέσαι σε δήθεν φανταστικά τοπία, το μήνυμα της Χίσρα.
Τα λόγια του αγγέλου και πνευματικού σου οδηγού καθώς φαίνεται, αν και αρχικά σου ακούγονται περίπλοκα, στη συνέχεια τα κατανοείς δίχως κόπο, λες και ήταν κάτι που ήξερες χρόνια κι σου είχε διαφύγει λόγω της έντασης της στιγμής. Λες και η καθημερινότητά σου ρούφηξε τη βασική γνώση με την οποία ήλθες να εκπληρώσεις τους σκοπούς σου μια ξάστερη καλοκαιρινή νύχτα με πανσέληνο από τη γήινη μητέρα σου. Αναρωτιέσαι νοερά όμως... “Γιατί μου τα λέει σε εμένα ο άγγελος αυτά; Μήπως δεν είναι τελικά τόσο ξένος; Μήπως είναι καθοδηγητής μου, εκείνος που κάποτε έψαχνα να με βγάλει από τα τόσα αδιέξοδα που μ' έπνιγαν;” Χάθηκες λίγο στις νέες σου σκέψεις μέχρι που τη στιγμή διέκοψε η φωνή του Γκαϊόλ.
· Αναζητητή! Όλοι τους έχουν τον πνευματικό τους συνοδοιπόρο, την οντότητα εκείνη που τους καθοδηγεί! Σκοτάδι σε αυτή την πόλη δεν υπάρχει! Μάθε τώρα και ποτέ μην το ξεχάσεις πως το σκοτάδι είναι επιλογή κι όχι κατάσταση! Οι πολίτες μας το γνωρίζουν πολύ καλά αυτό, όπως και τ' ότι θα χρειαστεί να το διαλέξουν όσοι τολμίσουν να δοκιμάσουν τον εαυτό τους! Όσοι το κάνουν αυτό οφείλουν να είναι σίγουροι και έτοιμοι ν' αντιμετωπίσουν τους δαίμονές τους, τον απολογισμό όλων των ζωών που έζησαν και έμαθαν! Τότε κρούοντας τη θύρα στον Ανώτερο Εαυτό τους, κάνουν την ύστατη προσπάθεια να ενωθούν μαζί του, να συμπληρώσουν το χαμένο τους κομμάτι και ως σύνολο πλέον να κάνουν το βήμα πέρα από τη Χρυσή Πόλη, το άλμα για τον Ουρανό! Οι δοκιμασίες είναι πολλές, κρίσιμες και δεν υπάρχει επιστροφή. Είναι, ωστόσο, μια αναγκαία επιλογή που περιμένουμε απ' όλους να την κάνουν. Πες την Ύστατο Σκοπό!
· Τί ονομάζουμε Ανώτερο Εαυτό Γκαϊόλ;
· Είναι η οντότητα εκείνη, που ως θεματοφύλακας των ιερών γνώσεων που απέκτησες κατά τη διάρκεια των γήινων ενσαρκώσεών σου, σε καθοδηγεί βρισκόμενος μέσα σου. Σκοπός σου είναι να τον ανακαλύψεις, αν και έχεις την αίσθησή του από μικρή ηλικία. Είναι εκείνη η φωνή που σε μαλώνει στο κεφάλι σου, που σε συμβουλεύει και σου βάζει ερωτήματα που οφείλεις να απαντήσεις. Ναι, λοιπόν. Όλα αυτά δεν ήταν ουδέποτε αποκυήματα της φαντασίας σου, αλλά μια πνευματική πραγματικότητα την οποία πρέπει να αποδεχτείς! Περισσότερα για τον Ανώτερο Εαυτό σου, για τον Άγιο Χρηστικό Εαυτό σου ή για τον Άγιο Φύλακα Άγγελο, όπως τον αποκαλούν πολλοί, θα μάθεις μέσα από την εμπειρία σου. Να κρατήσεις , εξάλλου, στο μυαλό σου πως για τον καθένα είναι διαφορετικός, μοναδικός και τον αντιλαμβάνεται με τον δικό του τρόπο. Εδώ δεν χωράνε πρέπει και μη.
· Άγγελε, είσαι ο δικός μου Φύλακας; Ο δικός μου συνοδοιπόρος;
Ο Γκαϊόλ απλώς αρκείτε στο να σου χαμογελάσει... Και ξαφνικά, εξαφανίζεται! Εσύ παραμένεις στη Χρυσή Πόλη για λίγες στιγμές ακόμα και μετά ξυπνάς μέσα στο σκοτάδι του δωματίου σου. Συνειδητοποιείς πως σε είχε πάρει ο ύπνος στο πάτωμα. Αρχίζουν και σε κατακλύζουν σκέψεις... “Τώρα τί ήταν αυτό; Το έζησα ή ήταν απλά ένα όνειρο; Δεν μου έμοιαζε πάντως τόσο για όνειρο... Ο άγγελος υπήρξε ή τον δημιούργησα; Αποκλείεται! Τα θυμάμαι όλα και όσα έμαθα, αν και νιώθω να τα γνωρίζω, σίγουρα πάντως δύσκολα θα τα σκεφτόμουν από μόνος μου! Αλλά γιατί τώρα αυτά;”. Νιώθεις ακόμη την παρουσία σου κατακλυσμένη από εκείνη την παράξενη αρμονία που ένιωθες πρωτύτερα... Οι εικόνες μοιάζουν ακόμα ζωντανές! Αποδέχεσαι, λοιπόν, το γεγονός κι απλά αποφασίζεις να περιμένεις μέχρι το επόμενο ονείρεμα, με ή χωρίς τη θέλησή σου.
Κατά τις επόμενες μέρες δεν παρατηρείς αλλαγές στη ζωή σου, αλλά σίγουρα δε νιώθεις όπως πριν απ' την εμπειρία! Τα προβλήματα, τα άγχη σε πνίγουν, αλλά δε σε σκοτώνουν, όπως έκαναν παλαιότερα. Νιώθεις μια άνθιση μέσα σου, κάτι καινούργιο να ξυπνάει. Το ενδιαφέρον που δε σου έδινε η ίδια σου η ζωή και η παρηγοριά που έβρισκες μονάχα στην προσευχή, τώρα όλα στα προσφέρει αυτή η αναμονή να ζήσεις κι άλλα πράγματα στη Χρυσή εκείνη Πόλη... Αναρωτιέσαι ορισμένες φορές... “ Είναι υπαρκτός αυτός ο υπέροχος τόπος; Μακάρι να υπάρχει! Θα πάω να ζήσω εκεί! Θα φτιάξω τη ζωή μου σύμφωνα με τα δικά μου θέλω, ελπίζοντας πως ταυτίζονται με τα μηνύματα της Χίσρα, για τα οποία μου μίλησε ο Γκαϊόλ. Γιατί τελείωσε; Ουφ.. Θέλω κι άλλο!”. Όλο αυτό το συνονθύλευμα σκέψεων σε εξιτάρει, σε κάνει να θες να συνεχίσεις να ζεις, κάτι που δεν ήταν καθόλου δεδομένο στην προ εμπειρίας εποχή. Ακόμη και οι γύρω σου σε ρωτάνε γιατί αυτή η απρόσμενη λάμψη στα μάτια! Κι εσύ απλά τους αγνοείς μήπως και σου στερήσουν τ' όνειρο... μήπως και σου στερήσουν τη γαλήνη που έστω για λίγο ένιωσες. Έτσι κι αλλιώς τι να πεις; Να μιλήσεις για κάτι που δεν είσαι σίγουρος αν ήταν πραγματικότητα; Μαζί με όλα τα υπόλοιπα που σε βασανίζουν, τώρα να σε φωνάζουν και τρελό; Οπότε σιωπάς και συνεχίζεις να περιμένεις! Ακόμα κι αν δε γίνει τίποτα, τουλάχιστον αποκόμισες αυτό που σου έλειπε τον τελευταίο καιρό, ενδιαφέρον και θέληση!
Η συνέχεια εδώ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου