Ο Δρόμος προς τον ουρανό Νο4

“Μαύρος Πύργος” ψιθυρίζει μια φωνή στο κεφάλι σου και σε κάνει να πεταχτείς από το κρεβάτι! Ψάχνεις λίγο γύρω σου να δεις αν υπάρχει κάποιος, αλλά τελικά συνειδητοποιείς πώς δεν ήταν τίποτα άλλο από μια τελευταία υπενθύμιση της Φρέγια. “Ο Μαύρος Πύργος λοιπόν! Στον Μαύρο Πύργο κρύβεται ο στόχος μου, οι απαντήσεις που ψάχνω.” σκέφτεσαι φωναχτά.

Η σκέψη σου μονάχα για μια στιγμή σταματά και σαν υπνωτισμένος αρχίζεις και χορεύεις ξανά αυτό το θείο Χορό της Ζωής... Οι εικόνες ζωντανεύουν για μια στιγμή και ζωγραφίζουν ένα ζεστό χαμόγελο στο πρόσωπό σου. Το τραγούδι αναβιώνει αχνά μέσα στα βάθη της ψυχής σου και κάνει την καρδιά σου να χτυπάει με δύναμη, να απομυζεί κάθε νότα, κάθε ήχο σα να πρόκειται για ενέργεια που θα της δώσει παράταση ζωής, δύναμη για επιβίωση.

Όλα τελικά σβήνουν στη σιωπή της νύχτας και μόλις τότε νιώθεις την κούραση της μέρας να σε καταβάλει. Γρήγορα σημειώνεις τα σημαντικότερα σημεία του οράματος και αφήνεσαι στην ηρεμία της νύχτας, αναβάλλοντας τις σκέψεις και τα ερωτηματικά για την επόμενη μέρα.
Το πρωί ξυπνάς παράξενα ευδιάθετος. Είσαι καλά. Μετά από τόσο καιρό είσαι καλά. Λίγο η Φρέγια, λίγο οι εικόνες και οι συμβουλές έδρασαν καταλυτικά στην ψυχοσύνθεσή σου, έφτιαξαν τη διάθεσή σου. Δίπλα σου βλέπεις ακουμπισμένο το χαρτί που συμπυκνώνει σε λίγες γραμμές και σύμβολα τη χθεσινή σου εμπειρία. Διαβάζοντας τις συμβουλές της Φρέγια περί επιλογής, περί κοινωνίας κι απομόνωσης, καταλαβαίνεις κάτι που δεν είχες σκεφτεί την προηγούμενη νύχτα. Ήταν οι απαντήσεις στα ερωτήματα που σε βασάνιζαν τόσο καιρό. “Καμία τύχη, καμία ειμαρμένη, καμία κατάσταση δεν μπορεί να με εγκλωβίσει, παρά μόνο ο ίδιος μου ο εαυτός. Εγώ είμαι η αιτία της τυραννίας μου.

Πονάω από επιλογή, δακρύζω από μια αυτοεπιβαλλόμενη θλίψη. Επιλέγω την απομόνωση από φόβο. Περιπλέκω τόσο πολύ τα απλά μήπως και μπορέσω να βρω άλλοθι στην πολυπλοκότητά τους. Ο κόσμος είναι περίπλοκα απλός. Αυτό είναι! Η άνοιξη δεν μπορεί να έρθει αν δεν την καλέσεις! Αν δεν πεις τι θες, δεν πρόκειται να γίνει ποτέ! Κοινωνία! Κοινωνία! Κοινωνία!”. Αυτή η δήλωση σε έκανε να αισθανθείς περήφανος και σε γέμισε δάκρυα. Μια δήλωση μονάχα, μια επιλογή τώρα μπορεί να φέρει την άνοιξη, γιατί ο κόσμος είναι περίπλοκα απλός.

Συνειδητοποιείς πώς ο άνθρωπος έχει μάθει να σκέφτεται και να ζει περίπλοκα, να επιβάλλει τη δυστυχία μόνο και μόνο γιατί αρνείται να αλλάξει τρόπο σκέψης. Στην απλότητα η απάντηση... “Κι όταν μιλάμε για εξιλέωση, άραγε εννοούμε ακριβώς αυτή τη δήλωση που προσφέρει την ανακούφιση στην ψυχή ή περί άλλου; Η δόξα της ωραιότητας είναι εξιλέωση. Εξιλέωση λοιπόν του εαυτού μας μέσα από την ιερότητα του κόσμου και του ανθρώπου, μέσα από τον ύμνο της αγνότητας. Εξιλέωση είναι η κατάργηση της πολυπλοκότητας... Γιατί άλλωστε να μην είναι;”.

Και κάπως έτσι καταλήγεις να απαντάς μόνος σου τα ερωτήματα που καθορίζουν τη ζωή σου, καταλαβαίνοντας σιγά σιγά πως το κλειδί δεν βρίσκεται σε κανέναν γήινο ουρανό, παρά μόνο στον ουράνιο θόλο της δικής σου ύπαρξης και ψυχής. Κι έτσι η ζωή σου συνεχίζεται... Εξακολουθείς να προσεύχεσαι και νιώθεις την ιεροσύνη να αναβλύζει από μέσα σου, να περικλείει τον εαυτό σου και να σε πυρώνει. Έχεις γίνει ένα πνευματικό πυρ, μια άγια πυρκαγιά που εξαπλώνεται τόσο μέσα σου όσο και γύρω σου.
Η ζωή συνεχίζεται λοιπόν και οι μέρες περνούν.

Αρχίζεις και συνειδητοποιείς το ρόλο σου μέσα στη βουή του γήινου κόσμου. Αισθάνεσαι ότι οι απαντήσεις που σου δόθηκαν πρέπει να δοθούν και σε άλλους δια του λόγου σου. Είσαι ένας μικρός λόγος, ένα όργανο ενός ανώτερου όντος που μεταδίδεις τη σοφία του. Αυτό είναι που δικαιολογεί και το γιατί γίνονται όλα τώρα, γιατί ζεις μια τέτοια εμπειρία. Είναι η εκπαίδευση. Τα ερωτήματα πάντα θα μένουν, αλλά θα γίνονται συνεχώς όλο και πιο προσεγγίσιμα. Αυτό είναι το νόημα των εμπειριών σου...
Μια από τις πολλές ημέρες, κάθεσαι και σκέφτεσαι όλα όσα έμαθες.

Αναρωτιέσαι αν όλα τέλειωσαν ή αν η εκπαίδευση θα συνεχίσει επ' άπειρο. Δεν είσαι σίγουρος για τίποτα ούτε έχεις απαντήσεις για όλα. Αλλά σε κάθε σου προσευχή, ελπίζεις πάντοτε για μια ζάλη, μια εικόνα που θα σε στείλει πίσω στην Πόλη του Φύλακα. Έτσι λοιπόν, απόψε που ξαπλώνεις να προσευχηθείς, η ελπίδα και ευχή σου πραγματοποιείται. Καθώς απευθύνεσαι στον Γκαϊόλ και τη Φρέγια, αισθάνεσαι να κυλάς σε ένα κενό και ακολουθεί μια ξαφνική ελεύθερη πτώση.
Χάνεις τις αισθήσεις σου για λίγα δευτερόλεπτα, μα συνέρχεσαι και σηκώνεσαι από το έδαφος. Δεν πιστεύεις που βρίσκεσαι! Είσαι στο παράξενο κόκκινο τοπίο που σε είχε στείλει σε προηγούμενο ονείρεμα ο άγνωστος γέροντας. Ο ουρανός παραμένει κόκκινος και συνεχίζει να σου προκαλεί φόβο, το φόβο του αγνώστου. Κάνεις μια στροφή γύρω σου και πετάγεσαι έκπληκτος συνειδητοποιώντας ότι ακριβώς από πίσω σου στέκεται ένας μαύρος πύργος. Ευθύς αναρωτιέσαι... “Μήπως πρόκειται για τον πύργο που μου έδειξε η Φρέγια, τον Μαύρο Πύργο με τις απαντήσεις;”
Τη σκέψη σου διακόπτει ο ήχος μια καμπάνας και ξαφνιάζεσαι. Χτυπάει πένθιμα και μοιάζει να καλεί τον κόσμο. Παραξενεύεσαι που μέσα στην τόση ερημιά μια καμπάνα σημαίνει, αλλά δεν φοβάσαι. Για έναν περίεργο λόγο δεν φοβάσαι. Πλησιάζεις από την άλλη μεριά του πύργου να δεις που βρίσκεται η καμπάνα και ποιος τη χτυπάει. Και μένεις άναυδος. Απέναντί σου βρίσκεται ένας ανθρωπόμορφος τράγος που φοράει άμφια και φαίνεται να σε καλεί δια του πένθιμου ήχου. Εκείνος αντιλαμβάνεται ότι τον βρήκες, αγνοεί την αντίδρασή σου και χωρίς να χάσει χρόνο, αρχίζει να σου μιλάει...
Είμαι ο Τρίστα. Είμαι διδάσκαλος από διαφορετικό σύμπαν από το δικό σου. Η Χρυσή Πόλη, βλέπεις, είναι κοινή για όλους.
Τρίστα, πώς είναι το σύμπαν σου και γιατί βρισκόμαστε εδώ;

Ο κόσμος μου είναι μακριά από το δικό σας και δεν έχει τη μορφή της Γης σου. Δεν υπάρχει ήλιος κοντά, γιατί το φως πηγάζει μέσα από το ίδιο το έδαφος, από τα ίδια τα δέντρα. Ο λαός μου είχε συνηθίσει στο σκοτάδι, είχε μάθει να επιβιώνει. Όμως έγιναν πόλεμοι, πόλεμοι που το όνομά τους χάνεται στα συντρίμμια του κόσμου μου. Ο θάνατος σκόρπισε παντού και ήμουν από τους λίγους που βρήκα επιβίωση στο όνειρο. Τώρα βρίσκομαι εδώ, ώστε να μπορώ να συνομιλώ μαζί σου. Πρέπει να ξέρεις ότι στην πραγματικότητα η επικοινωνία μας θα ήταν αδύνατη, τώρα όμως τα δεδομένα μάς επιτρέπουν αυτή τη συνομιλία.

Και με το που τελειώνει το λόγο του ο Τρίστα, μεταφέρεστε ακαριαία στην αγορά της Χρυσής Πόλης εγκαταλείποντας το κόκκινο τοπίο. Μόνο για λίγο νομίζεις πως ο Τρίστα χάθηκε και τελείωσε απότομα από λάθος η συζήτηση, όμως συνειδητοποιείς γρήγορα πώς είναι δίπλα σου και για όλα υπάρχει μια αιτία.
Άγνωστε Αναζητητή, είμαι κι εγώ ιερέας σαν κι εσένα. Είμαστε υπερκόσμιοι ιερείς και τίποτα δεν μας περιορίζει.
Αρχίζετε να περπατάτε προς άγνωστο προορισμό και τελικά καταλήγετε σε ένα σκοτεινό μέρος. Τη σιωπή της εικόνας διακόπτουν τέσσερις φωνές χωρίς πηγή, ψίθυροι σκόρπιοι στον αέρα.
Μεγάλε Πύρινε Καβαλάρη του Νότου σε επικαλούμαι!
Μεγάλε Υδάτινε Καβαλάρη της Δύσης σε επικαλούμαι!
Μεγάλε Πέτρινε Καβαλάρη του Βορρά σε επικαλούμαι!
Μεγάλε Αιθέριε Καβαλάρη της Ανατολής σε επικαλούμαι!
Τότε γύρω σας εμφανίζονται τέσσερις οντότητες, τέσσερα σύμβολα. Ένας Άγγελος στην Ανατολή, ένας Λέοντας στο Νότο, ένας Αετός στη Δύση κι ένα Βόδι στο Βορρά..
Θεμέλιο της ωραιότητας είναι ο συμβολισμός! Για τον Αέρα ο Άνθρωπος, διότι από Αέρινο Λόγο αποτελείται η ύπαρξή του. Για το Νότο Λέοντας, γιατί μόνο η δική του φύση προσεγγίζει την Πύρινη Λαίλαπα. Για τη Δύση ο Αλχημικός Αετός, επειδή μόνο η ορμητικότητά κι η ευστοχία του ταιριάζουν στο Συναίσθημα. Βόδι στο Βορρά, αφού είναι εκείνο που φροντίζει για τη Γη, που συμβολίζει το Θάνατο, έστω κι αν πια δεν το γνωρίζεις.

Τα μαθαίνεις τώρα αυτά, αν και δεν έχουν θέση εδώ, μιας κι είναι κομμάτι από τα θεμέλια της Χρυσής Πόλης, διότι οφείλεις να τα εναρμονίσεις. Εναρμόνισέ τα λοιπόν! Κάνε τα κτήμα σου!
Τελειώνοντας με τις συμβουλές ο Τρίστα, έδειξε προς άγνωστη κατεύθυνση. Ατενίζεις λίγο το κενό προς την κατεύθυνση που σου δείχνει και βλέπεις να αχνοφαίνεται πάλι εκείνος ο Μαύρος Πύργος. Κι όλα τότε χάνονται. Ξυπνάς στο κρεβάτι σου και η ώρα είναι αργά, αργά για ερωτήσεις.

Είναι η πρώτη φορά που νιώθεις τόσο γεμάτος, τόσο έτοιμος. Δεν σε κατακλύζουν οι απορίες, δεν σε πνίγουν τα ερωτηματικά. Όσο ο καιρός σε παρασύρει στο διάβα του και οι μέρες προσπερνούν, συνειδητοποιείς πώς τίποτα δεν έχει νόημα να καταλάβεις περισσότερο, πέρα από το ότι είσαι αυτό που είσαι. Η Χρυσή Πόλη, οι περίεργοι φίλοι και δάσκαλοί σου, όλοι έχουν κάτι από εσένα, σε διακατέχουν ολόκληρο και κάθε πτυχή της ύπαρξής σου συνδέεται με ένα ρεύμα, ένα ρεύμα ιερότητας, δημιουργίας, αποκατάστασης του “είναι”.

Όλη η σκέψη, η αναζήτησή σου, λοιπόν, περιορίζεται πλέον μόνο σ' αυτό, στην κατανόηση της ύπαρξής σου. “Υπάρχω. Αναπνέω και ζω εδώ, στο τώρα.Για κάθε εκδήλωση υπάρχει αιτία. Και είναι προφανέστατη η αιτία μου. Υπάρχω στο τώρα, στο εδώ, γιατί πρέπει να ζήσω, να αναπνεύσω και να νιώσω την τάξη, την πραγματική θεϊκή τάξη των πραγμάτων, αυτήν που έχω χρέος να καλλιεργήσω στους τωρινούς συνοδοιπόρους μου. Στην πραγματικότητα οφείλω να θυμηθώ και να θυμίσω, να σώσω και να σωθώ.”

Και μέσα σε αυτές τις δηλώσεις, τα συναισθήματα μόνο δυσνόητα δεν είναι. Νιώθεις την ύπαρξή σου να φτάνει στην ακμή της και πληρότητα να καταλαμβάνει τα σωθικά σου. Είναι ο καιρός που η αποξένωση που άλλοτε ένιωθες τόσο με τον εαυτό σου όσο και με τους γύρω σου, καταργείτε και η αντίληψή σου διαμορφώνεται σε ομαδικότητα, σε κοινούς στόχους. Δεν είσαι καθόλου διαφορετικός, μονάχα όμοιος, ένας όμοιος πεφωτισμένος.

Ώσπου όλη αυτή η κλιμάκωση συναισθημάτων φτάνει στο ζενίθ της. Η ζωή της πόλης αρχίζει και ηρεμεί, ενώ η νύχτα απλώνει την σιωπή της στον κόσμο. Μια υπέροχη ηρεμία σε διακατέχει, καθώς επίσης αισθάνεσαι το όσιο να αναβιώνει μέσα σου, η θρησκευτικότητά σου, η πίστη σου να πάλλονται σαν καρδιά που διατηρεί την ύπαρξή σου. Καθώς, λοιπόν, ξαπλώνεις στο κρεβάτι σου, γνωρίζεις πως έχει έρθει η ώρα, η ώρα της επίσκεψής σου. Κλείνεις τα μάτια κι αφήνεσαι στο ρεύμα που σε διαπερνάει την τελευταία περίοδο. Χάνεσαι...
Για λίγο φαίνεται σα να κοιμάσαι. Ανοίγεις σιγά τα μάτια και το μόνο που αντικρίζεις είναι ένα άπειρο λευκό, ένα κενό. Αλλά τίποτα δεν σε τρομάζει, τίποτα δεν σε ενοχλεί. Απλά υπάρχεις, έρημος, απομονωμένος σε εκείνο το άσπρο, άδειο τοπίο. Καθώς παρατηρείς γύρω σου, αντιλαμβάνεσαι ότι τελικά βρίσκεσαι σε ένα λευκό δωμάτιο, κάτι που αναγνωρίζεις από τις θωλές γωνίες και τις ενώσεις των τοίχων. Μοιάζει με αίθουσα αναμονής. Αλλά αναμονή για τι;

Η ώρα περνάει και η εικόνα αρχίζει και αλλάζει. Τη θέση του λευκού τώρα παίρνουν τα άστρα και οι πλανήτες, διαμορφώνοντας το διάστημα. Ξαφνικά, νιώθεις να πατάς σε στερεό έδαφος και μόλις τότε συνειδητοποιείς ότι στέκεσαι πάνω σε έναν μεγάλο αστεροειδή. Δεν είσαι, ωστόσο, μόνος. Απέναντί σου βλέπεις να στέκεται μια νύφη από τις πιο όμορφες υπάρξεις που έχεις θωρήσει ποτέ. Τα μαλλιά της είναι καστανά, το πρόσωπό της άρτιο σε συνδυασμό με το καλοσχηματισμένο σώμα της. Αντί να σου προκαλέσει, όμως, ερωτική αντίδραση, νιώθεις δέος και ιερότητα, γι' αυτό και αυθόρμητα πέφτεις στα γόνατα να προσκυνήσεις. Εκείνη, αρχικά, δεν σε παρατηρεί.

Στέκεται σε ένα ύψωμα και κοιτάει στον ουρανό έναν ξεχωριστό πλανήτη που δεν μοιάζει σε κανέναν άλλο. Γύρω του έχει έναν δακτύλιο από άλλους μικρότερους πλανήτες κι αστεροειδείς. Καθώς φαίνεται, είστε κι εσείς γύρω από την τροχιά του. Λίγα λεπτά μετά, η γυναίκα διακόπτει την εμπειρία αυτή, στρέφεται και σε πλησιάζει. Σε περιεργάζεται για λίγο, έπειτα σκύβει και σε σηκώνει πάνω.
Είμαι η Ελισσάη.
Δεν έχεις λόγια να μιλήσεις. Απλώς στέκεσαι απέναντί της. Κι εκείνη, όμως, δεν περιμένει να συστηθείς, να αρθρώσεις κουβέντα. Έρχεται δίπλα σου και προχωράτε μαζί. Περπατάτε για κάποιο χρονικό διάστημα δίχως να ανταλλάξετε κουβέντα. Αισθάνεσαι ότι δεν έχουν πια νόημα τα λόγια. Μα καθώς συνεχίζετε τον περίπατό σας πάνω στον παράξενο αστεροειδή, το έδαφος αρχίζει και τρέμει. Μέγας σεισμός απλώνει τη βοή του σε όλη την πλάση και ρωγμές κάνουν την εμφάνισή τους στο χώμα. Για λίγο πας να ταραχτείς, αλλά και πάλι μια ηρεμία σε καταλαμβάνει, ενώ ταυτόχρονα η Ελισσάη τυλίγεται από ένα εκτυφλωτικό λευκό φως και ανυψώνεται στον ουρανό, στεκόμενη απέναντί σου. Αρχίζει να σου μιλάει, μα η φωνή της δεν είναι καθόλου ίδια με πριν. Είναι παραλλαγμένη, γεμάτη, ζωντανή...

Με τη δύναμη που μου δίνει ο Μέγας Δημιουργός της Πλάσης, ολάκερου του Σύμπαντος, εγώ. η Ιέρεια της Χίσρα, ιέρεια του Ενός Θεού, σε μυώ στα Μυστήρια του Κόσμου. Με τη δύναμη του Ευλογημένου , από σήμερα δύνασαι να πράττεις τα Μυστήρια του Αγίου Ευλογημένου Ενός. Το κλειδί σου είναι η Μύηση! Μάθε, λοιπόν, πώς από σήμερα έχει τη θέση σου στη Χρυσή Πόλη! Μονάχα πρόσεχε μη λησμονήσεις! Η καρδιά σου από τώρα και στο εξής θα ακούει μόνο τη φωνή της Χίσρα, στην οποία είναι αφιερωμένη από Κτίσεως Κόσμου, και στόχος σου θα είναι να διαβείς την Χρυσή Πόλη και να προχωρήσεις στη δοκιμασία! Μάθε αυτά που έχεις να μάθεις, μα σε ξορκίζω, μη λησμονήσεις!

Ρίγος έχει καταλάβει όλη την ύπαρξή σου, τρέμεις ολόκληρος και κλάματα από συγκίνηση σε έχουν πιάσει. Το δέος που νιώθεις έχει φτάσει στην κορυφή και από την ψυχή σου ξεχειλίζει ευγνωμοσύνη. Η μύηση τελείωσε και η Ελισσάη χάνεται μέσα στη λευκότητα της ύπαρξής της. Μέσα σε έναν στρόβιλο, ανεβαίνει στον ουρανό και γίνεται ένα με το άπειρο. Εσύ στέκεσαι για λίγο ακόμη συγκλονισμένος και μετά συνειδητοποιείς ότι στον ορίζοντα διαγράφεται καθαρά η Χρυσή Πόλη. Μαζεύεις, λοιπόν, το μυαλό σου και πιο έτοιμος από ποτέ, μέσα στα κλάματα, κατευθύνεσαι προς το μέρος της. Φτάνοντας στην Πύλη, ο Φύλακας δεν ρωτάει ποιος είσαι, αλλά αντιθέτως κάνει στην άκρη και σε προσκυνάει.

Μπαίνεις μέσα στην Πόλη σου, στην αγαπημένη σου Πόλη, και δεν ξέρεις τι να πρωτοκάνεις. Βρίσκεσαι στην αγορά και το πρώτο πράγμα που βλέπεις είναι το ξεχωριστό Συντριβάνι της Αλήθειας. Πλησιάζεις, μπαίνεις μέσα δίχως να νοιάζεσαι για τίποτα και λούζεσαι με το πνευματικό ύδωρ που αναβλύζει ευωδιαστό από τα μάρμαρά του. Καθώς κάθεσαι κάτω από το νερό που διατρέχει πια όλο το κορμί σου, βλέπεις ένα δέντρο να υψώνεται μπροστά σου, ένα πελώριο, ζωντανό δέντρο.
Επιλέγεις να περπατήσεις στον τεράστιο κορμό του, στο αχανές φύλλωμά του και μονάχα μια φωνή ολοκληρώνει την εικόνα...
Ευγνωμοσύνη. Οι απαντήσεις δόθηκαν.

Το δέντρο, εσύ και η ύπαρξη των πάντων έσβησαν. Είσαι πλέον πίσω, στο σπίτι σου. Στ' αλήθεια, ποτέ δεν έφυγες από εδώ, ποτέ δεν βρήκες την αλήθεια έξω από εσένα. Όλα ήσουν εσύ, όλα βρίσκονταν μέσα σου και ο σωτήρας σου δεν ήταν άλλος από τον ίδιο σου τον εαυτό. Ως τέτοιος, λοιπόν, πορεύσου στη ζωή σου Άγνωστε Αναζητητή και γίνε φάρος για τους άλλους. Καλό σου ταξίδι...

[button color="red"] Διαβάστε επίσης:[/button]

[button] © All rights reserved By the Author. [/button]