Κάποτε σε καιρούς, λησμονημένους πριν ακόμα οι θνητές φυλές περπατήσουν πάνω στην γη,υπήρξε ένα Βασίλειο,το Βασίλειο των Αθανάτων, εκεί δεν υπήρχε θλίψη ή πόνος ή θάνατος αλλά αιώνια μακαριότητα και ευδαιμονία, όλοι ήταν ευτυχισμένοι ενώ η αγάπη φώτιζε τις καρδιές των κατοίκων....τίποτε δεν μπορούσε να τους κάνει κακό ή να τους βλάψει με οποιονδήποτε τρόπο αν δεν απομακρύνονταν από εκεί. Στο κέντρο του Βασιλείου δέσποζε ένα περίλαμπρο Παλάτι,που ήταν χτισμένο από καθάριο κρύσταλο και διαμάντια το παλάτι λόγο της επιβλητικής ομορφιάς του ονομάστηκε ουράνιος θρόνος. Τις κορυφές των πύργων του στόλιζαν πολύτιμοι λίθοι,μυριάδες ζαφείρια,σμαράγδια,οπάλια,άμέθυστοι και ρουμπίνια αντανακλούσαν και σκόρπιζαν το φως.Τους Κήπους,που ήταν ολόγεμοι μυρωδάτα και πολύχρωμα λουλούδια, κοσμούσαν χρυσά και ασημένια συντριβάνια ενω σε κάθε γωνιά του στέκονταν σαλπιχτές που με τις περίτεχνα σκαλισμένες τους σάλπιγγες, σάλπιζαν και υμνούσαν το Μεγαλείο του “Ουράνιου Θρόνου”.
Όμως το πιο όμορφο και το πιο πολύτιμο πράγμα μεσα στο παλάτι αλλά και σε ολόκληρο το βασίλειο δεν ήταν οι θησαυροί του αλλά εκείνο που ήταν η αιτία της χαράς και της αθανασίας όλων, η ιερή φλόγα του στέμματος,αυτή φυλάσσονταν στον πιο ψηλό πύργο από τους οκτώ συνολικά πύργους του παλατιού,μέσα σε ένα μεγάλο φανάρι....αν έσβηνε θα έσβηναν όλοι και όλα και τότε το βασίλειο θα ήταν σαν να μην υπήρξε ποτέ ούτε για μία μέρα,γιατί ήταν αυτή που χάριζε την ζωή και διένειμε στους κατοίκους την αγάπη....
Στα “χρονικά των αναμνήσεων”αναφέρεται μόνο ένας που στερήθηκε την εύνοια της θείας φλόγας,ο προηγούμενος φύλακάς της,αυτός ήταν που φύλαγε νυχθημερόν την φλόγα ώσπου μια μέρα την ερωτεύτηκε τόσο που θέλησε να την κρατήσει μόνο για τον εαυτό του και να την στερήσει από τους άλλους,άρχισε λοιπόν να τους μισεί όλους και έκανε σχέδια για το πως θα την κλέψει και πως φύγει απο εκεί μαζί της. Άρχισε να συγκεντρώνει συμμάχους λέγωντας με μαεστρεία και απίστευτη δεξιοτεχνία ψέμματα, διαφθείρωντας συνάμα όποιον μπορούσε και πίστευε πως θα τον βοηθήσει. Έτσι δείχνοντας την υπομονή της αράχνης που πλέκει τον ιστό της έφτιαξε έναν στρατό που ήταν πρόθυμος να τον βοηθήσει να κλέψει ότι πολυτιμότερο υπήρχε,υπάρχει και θα υπάρξει ποτέ σε αυτόν τον κόσμο, που ονομάστηκε από τους Άρχοντες Ποσειδωνία, στην προσπάθεια του αυτή βρήκε και μια σύμμαχο,την λιλάνμα που γοητεύτηκε από την επιθυμία του και την έκανε δική της επιθυμία και τον δικό του πόθο τον έκανε ολόθερμα δικό της πόθο...
Όταν έφθασε το πλήρωμα του χρόνου,μια μέρα που η Σελήνη κάλυψε τον Ήλιο και αυτός έγινε μάυρος, ο Φύλακας περικύκλωσε το οκτάπυργο παλάτι με τον στρατό του και έτρεξε στον πύργο για να πραγματοποιήσει την επιθυμία της καρδιάς του...να ενωθεί μόνο εκείνος με την φλόγα και να μείνει ο μόνος αθάνατος καθώς τους υπολοίπους ακόμα και τους ακολούθους του θα τους κατάπινε όλους μονομιάς στο σκοτάδι της ανυπαρξίας.Όταν έφθασε όμως η στιγμή να αγγίξει το φανάρι για να το πάρει και να φύγει μακριά τότε εκείνη το κατάλαβε και σε όλο το βασίλειο άρχισαν να ακούγονται από το πουθενά πένθιμες καμπάνες.... Τότε η ιερή φλόγα τύλιξε τον Φύλακα και τον έκαψε και τον έκανε μαύρο σαν το κάρβουνο και του αποστέρησε την εξουσία που είχε πάνω της, του πήρε το φως και την αγάπη από την καρδιά αφήνωντας τον όμως αθάνατο,μα η Αθανασία του θα ήταν καταραμένη γιατί ήταν εκείνος που φόνευσε την αγνότητα και την αθωότητα...'Οταν έγινε αντιληπτή επιτέλους η προσπάθεια του να καταχραστεί την πανίερη και αδαπάνητη φλόγα εξορίστηκε για πάντα μαζί με τον στρατό του και την σύντροφό του που απο εκείνη την στιγμή έγινε στείρα και τρελή.Το όνομα του σβήστηκε από το βιβλίο της γης των ζώντων,το όνομα του ξεχάστηκε και τώρα πια στην Ποσειδωνία είναι γνωστός με την ονομασία ανονόματος καταραμένος ή απλά ως έκπτωτος.
Όταν έγιναν όλα αυτά τα ακατανόμαστα και καταραμένα γεγονότα πάρθηκε μια μεγάλη απόφαση την ιερή φλόγα να φυλάει μόνο η βασιλική οικογένεια και κανείς άλλος να μην μπορεί να αγγίξει το φανάρι της γιατί η αθωότητα και αγνότητα είχαν πεθάνει μέχρι σύμφωνα με τις αρχαίες προφητείας να τις επαναφέρει ο Βασιλιάς της Δικαιωσύνης που θα νικήσει τον έκπτωτο φύλακα θυμίζωντας του το όνομα του.....μονο με αυτόν τον τρόπο θα μπορούσε κάποιος να τον νικήσει και να τον στείλει στο έρεβος και το σκότος στο οποίο πλέον άνηκε..Το δε φως του Στέμματος δεν ξανάγινε ποτέ ορατό για τους ανθρώπους και τις άλλες φυλές που ζούσαν στον κόσμο μέχρι να συληφθεί ο ανονόματος καταραμένος ο οποίος αν και αδύναμος πλέον αποτελούσε ωστόσο μεγάλη απειλή...
Την χώρα των αθανάτων κυβερνούσε ο Βασιλιάς Κάδμος μαζί με την Βασίλισσα του την Μνημοσύνη ενώ μαζί τους κατοικούσαν και ο Πρίγκηπας Μέλχ μαζί με την σύντροφό του Πριγκήπισσα Ασράχ,όλοι μαζί φρόντιζαν να συνεχίζεται η ευημερία του βασιλείου τους και να παραμένουν όλοι στην παραδείσια κατάσταση της αέναης μακαριότητας. Ο Βασιλιάς ήταν ο κάτοχος της δύναμης φλόγας ενώ η Αρχόντισσα του φρόντιζε ώστε αυτή να διανέμεται ισάξια και ισότιμα σε όλους,ο Μέλχ ήταν αυτός που έγραφε τα “χρονικά των αναμήσεων” ή αλλιώς τους “Ουράνιους Πίνακες” και μόνο αυτός είχε το κλειδί για την αίθουσα που αυτά φυλάσσονταν,την αίθουσα των Πεπρωμένων,για αυτό τον λόγο και ονομάστηκε και Κύριος του Πεπρωμένου.Η Ασράχ ήταν εκείνη που είχε την υποχρέωση,μετά την προδοσία του πρώην Φύλακα, κάθε πρωινό να φωτίζεται από την φλόγα και έπειτα να περιπλανάται ανάμεσα στο λαό ώστε εκείνος να θαυμάζει την ομορφιά της και να βλέπει κάθε μέρα της λάμψη της φλόγας της ζωής,για αυτό τον λόγο εκείνη έλαβε το όνομα Κυρά της Ζωής.
Μια μέρα αφού η Ασράχ φωτίστηκε από την θερμή και γεμάτη αγάπη λάμψη της μυστικής φλόγας κατέβηκε πριν ξεκινήσει για την πόλη στους κήπους του παλατιου καθώς προχωρούσε ανάμεσα στις τριανταφυλλιές και τους υάκινθους βλέπει ξαφνικα μπροστά της κάτι που ποτέ της δεν περίμενε ότι θα δει εκεί...Μια κουκουλωμένη μορφή την κοίταζε βαθεία μέσα στα μάτια,τότε ένιωσε για πρώτη φορά τρόμο γιατί αντίκρυ της αναγνώρισε μια φύση τόσο γνώριμη,μια φύση συγγενική αλλά και επικύνδυνη λες και έκρυβε μέσα της τον παντοτινό θάνατο μα πριν προλάβει να ρωτήσει ποιος ήταν...Μια απερίγραπτη γοητεία γέμισε την καρδιά της και μια νοσταλγία....νοσταλγία για την πόλη των ανθρώπων, των ξωτικών βασιλείων...
[button] © All rights reserved By the Author. [/button]
Πολύ καλό!!!!!!!!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή