Συνέντευξη του Αντώνη Αντωνιάδη

Κύριε Αντωνιάδη αρχικά θα ήθελα να σας ευχαριστήσω που μας παραχωρείτε αυτή τη συνέντευξη. Θα θέλατε να μας πείτε από πότε άρχισε να σας έλκει το παράξενο;
Την ίδια εποχή που έλκει όλους τους ανθρώπους, δηλαδή από την παιδική ηλικία, τότε που θέλουμε να γνωρίσουμε τον άγνωστο κόσμο που μας περιβάλλει και διψάμε για κάθε πληροφορία. Όπως οι περισσότεροι άνθρωποι μεγάλωσα με παραμύθια και μύθους, όπου σ’ αυτές τις ιστορίες κυριαρχεί το παράξενο και το μυστήριο. Ταυτόχρονα άκουγα και τις τρομακτικές διηγήσεις των γονιών και των συγγενών μου για διάφορα φαινόμενα, τα οποία προκάλεσαν την προσοχή και το ενδιαφέρον μου.

Όπως;
Τα κυρίαρχα θέματα που ενδιαφέρουν ένα παιδί είναι συνήθως τα παράξενα πλάσματα και ο θάνατος. Μεγαλωμένος στη δεκαετία μετά την κατάκτηση της σελήνης, με τη NASA να εξαγγέλλει διαστημικά προγράμματα για ταξίδια στον Άρη και τους άλλους πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος, το ενδιαφέρον του κόσμου στραμμένο στα άστρα και στον νέο κύκλο των μεγάλων εξερευνήσεων, τα παράξενα πλάσματα που απασχολούσαν τη φαντασία μου ήταν τα είδη εξωγήινης ζωής με τα οποία θα ερχόμασταν κάποια μέρα σε επαφή.

Από την άλλη, σε σχέση με το ζήτημα του θανάτου, αναρωτιόμουν για τα φαντάσματα, τους αγγέλους, τους δαίμονες και όλη τη σχετική φιλολογία. Ως αποτέλεσμα αυτών μου των ενδιαφερόντων στην αρχή ξεκίνησα να γράφω ιστορίες τρόμου, περιπέτειες επιστημονικής φαντασίας και ηρωικής φαντασίας. Συγχρόνως η μεγάλη μου αγάπη ήταν η Ιστορία.

Τρόμος, θάνατος, εξωγήινοι… και Ιστορία;
Μην σου φαίνεται παράξενο. Τα θέματα αυτά αποτελούν μια κοινωνική συνθήκη του πολιτισμού, αλλά και του ψυχισμού μας. Για παράδειγμα υπάρχει ένα ωραίο κείμενο του Στράβωνα στα Γεωγραφικά του, όπου περιγράφει ολοκάθαρα με ποιον τρόπο αναπτύσσεται η μάθηση στα παιδιά, η έλξη προς τη γνώση και πώς διαμορφώνεται ο χαρακτήρας του ανθρώπου ανάλογα με τη μόρφωση που θα αποκτήσει. Ένα κείμενο που φανερώνει ότι η ανάπτυξη του χαρακτήρα μας είναι παρόμοια μ’ εκείνη που ακολουθούσαν οι άνθρωποι πριν από 2.100 χρόνια, αλλά και ακόμη παλαιότερα. Γράφει δηλαδή ο Στράβων ότι για τραβήξουμε στην αρχή την προσοχή των παιδιών προς τη μάθηση πρέπει να τους λέμε παραμύθια και να αναπτύσσουμε τις γνώσεις τους μέσω των μύθων. Τα παραμύθια και οι μύθοι περιέχουν τρόμο και παράξενα πλάσματα, μ’ αυτά τα δυο στοιχεία έλκουν το ενδιαφέρον του παιδιού και καταφέρνουν να περάσουν το κοινωνικό τους νόημα μέσω της πλοκής τους.

Κατόπιν, πάντα σύμφωνα με τον Στράβωνα, στην εφηβική ηλικία περνάμε σε μαθήματα Ιστορίας, Φιλοσοφίας και των άλλων επιστημών, οπότε γίνεται κατανοητό στους νέους τι είναι το υπερβολικό και το φανταστικό. Την ίδια διαδοχή ακολουθούμε και σήμερα. Το πιο ωραίο σημείο της όλης περιγραφής αναφέρεται στους ανθρώπους εκείνους που παρ’ ότι έχουν ενηλικιωθεί συνεχίζουν να πιστεύουν στα φανταστικά πλάσματα, σε μάγισσες, εξωγήινους κ.λπ. Ο Στράβων τους χαρακτηρίζει νηπιόφρονες, σκέφτονται δηλαδή σαν παιδιά και αυτό οφείλεται είτε στην ημιμάθεια είτε στην αμάθεια. Μια κατάσταση που στις μέρες μας έχει πάρει διαστάσεις επιδημίας.

Όσο για το ζήτημα του θανάτου, όπως γράφουν οι παιδοψυχολόγοι, είναι ένα από τα κυρίαρχα θέματα που απασχολούν τα παιδιά και διαμορφώνουν τον ψυχισμό τους.

Απ’ όσο γνωρίζω έχετε συμμετάσχει σε αρκετά συλλογικά βιβλία που αναφέρονται σ’ αυτά τα ζητήματα…
Ναι. Το ενδιαφέρον μου προς όλα αυτά τα θέματα-φαινόμενα που χαρακτηρίζονται ανεξήγητα, μαγικά, υπερφυσικά, μυστήρια κ.λπ. με οδήγησε στην αναζήτηση και την εντρύφηση. Όχι τόσο λόγω πίστης προς σ’ αυτά, αλλά ως πηγές έμπνευσης για μυθοπλασία. Παράλληλα, επειδή από νωρίς αντιλήφθηκα τις πλάνες που επικρατούν στον χώρο αυτών των ζητημάτων, προσπάθησα να ανακαλύψω το πραγματικό μυστήριο και ανεξήγητο, όχι το σερβιρισμένο ξαναζεσταμένο ψέμα.

Δηλαδή;
Από νωρίς παρατήρησα ότι τα άτομα που ενδιαφέρονται για αυτά τα ζητήματα έχουν συνήθως μια μονόπλευρη πληροφόρηση, διαβάζουν και ενημερώνονται μόνο από βιβλία και περιοδικά που υποστηρίζουν και διαδίδουν αυτά τα θέματα. Μια κατάσταση που την επιβεβαίωσα και όταν άρχισα να ασχολούμαι επαγγελματικά στον χώρο. Αυτή η μονόπλευρη ενημέρωση, η λήψη των πληροφοριών δίχως κριτική ματιά, χωρίς πραγματική έρευνα από πλευράς του ίδιου του αναγνώστη, οδηγεί σε κονσερβοποιημένη πληροφόρηση, τοποθέτηση παρωπίδων και, δυστυχώς, σε φανατισμό. Για παράδειγμα, παρά τις όποιες αποδείξεις κι αν παρουσιάσει κάποιος για ένα θέμα, εξηγώντας το δήθεν ανεξήγητο, οι οπαδοί του είδους δεν θα τις δεχτούν επειδή έχουν σχηματίσει τη δική τους λανθασμένη άποψη και θα συνεχίσουν να πιστεύουν σε λανθασμένες ενδείξεις, έχοντας διαγράψει την προσωπική ορθή τους κρίση.

Ταυτόχρονα η συνεχόμενη παραπληροφόρηση που δέχονται και τη λαμβάνουν σαν απόδειξη και γεγονός, έχει ως συνέπεια να κληροδοτείται η ανοησία. Ένα από τα πιο τρανταχτά ζητήματα είναι για παράδειγμα ο μύθος και η όλη παραφιλολογία για την Ατλαντίδα. Οι αναγνώστες έλκονται από τα φανταστικά γεγονότα που παρουσιάζουν κατά καιρούς οι διάφοροι «ερευνητές» και δίχως καμία έρευνα από μέρους τους πιστεύουν ότι κάποτε υπήρξε ένας τεχνολογικά αναπτυγμένος πολιτισμός που καταστράφηκε. Το τι και πώς, δεν τους ενδιαφέρει, όπως ούτε η αλήθεια ή η πραγματικότητα. Κανένας απ’ αυτούς δεν διαβάζει τις πηγές, στην προκειμένη περίπτωση τον Πλάτωνα, για να διαπιστώσει εάν πράγματι υπήρχε κάτι έτσι όπως το παρουσιάζουν σήμερα. Αλλά και όποιος διαβάσει τα έργα του Πλάτωνα, επηρεασμένος απ’ όλα όσα έχει διαβάσει για το θέμα πριν και δίχως να αντιλαμβάνεται ότι του έχουν ήδη διαμορφώσει ένα δόγμα, αμφισβητεί την ίδια του την αντίληψη και εξακολουθεί να πιστεύει τα όσα γράφουν οι άλλοι.

Εξηγείστε μας τι έχει συμβεί με το ζήτημα της Ατλαντίδας.
Σε δυο έργα του, τον Τίμαιο και τον Κριτία, ο Πλάτων αναφέρεται σε κάποιον πολιτισμό του οποίου οι πολίτες ζούσαν σε ουτοπικές συνθήκες διακυβέρνησης. Πουθενά δεν αναφέρει ότι είχανε ανώτερη ή αναπτυγμένη τεχνολογία. Το παραμύθι με την ανώτερη τεχνολογία που είχαν οι Άτλαντες εμφανίζεται με τον Ιγνάτιο Ντόνελι, ο οποίος και ανακινεί το ζήτημα τον 19ο αιώνα. Στο δικό του έργο εμφανίζονται οι Άτλαντες να κατέχουν γνώσεις πέρα από την εποχή τους, αλλά και πάλι όποιος διαβάσει Ντόνελι θα δει ότι η τεχνολογία που κατέχουν οι Άτλαντες είναι όμοια μ’ αυτήν που συναντάμε τον 19ο αιώνα. Από εκεί και μετά όποιος συγγραφέας έγραφε για την Ατλαντίδα συμπλήρωνε στον μύθο τεχνολογικά επιτεύγματα της εποχής του, έτσι από το 1940 και μετά διαβάζουμε ότι οι Άτλαντες είχαν πυρηνικά όπλα, από το 1960 και έπειτα ότι είχαν διαστημόπλοια, από το 1970 και ύστερα ότι καταγίνονταν με την γενετική. Δεν έχω διαβάσει τους πιο σύγχρονους συγγραφείς, αλλά θεωρώ βέβαιο ότι αναφέρουν για κινητά τηλέφωνα, ίντερνετ και άλλα τέτοια που είχαν οι Άτλαντες.

Κάνατε λόγο για φανατισμό. Έχετε να πείτε κάτι ώστε να προσέξουν οι αναγνώστες;
Νομίζω ότι ο καθένας που μπαίνει σε διάφορα διαδικτυακά φόρουμ ή σε ηλεκτρονικές σελίδες κοινωνικής δικτύωσης, αναγνωρίζει τον υπερβολικό βαθμό φανατισμού που χαρακτηρίζει τους περισσότερους. Η συνεχής διαστρέβλωση, η απίστευτη παραπληροφόρηση, η έλλειψη κριτικής ματιάς από τους αναγνώστες, για την οποία φυσικά δεν φταίνε οι ίδιοι αλλά το εκπαιδευτικό σύστημα, όπως επίσης και η μονόπλευρη έρευνα ή ανάγνωση, έχουν στοιχειοθετήσει το πρόβλημα του φανατισμού και ταυτόχρονα του ρατσισμού. Ειδικά στα άτομα που ασχολούνται με τη θρησκεία ή την Ελλάδα. Βλέπουμε δηλαδή το πέρασμα από την ανοησία, στην παράνοια.

Για παράδειγμα, άτομα που κοροϊδεύουν τη χριστιανική θρησκεία σαν ένα ψεύτικο κατασκεύασμα υποστηρίζουν ταυτόχρονα τον παγανισμό, ο οποίος παρομοίως είναι λατρευτικό κατασκεύασμα και είχε κι έχει τον ίδιο σκοπό με κάθε άλλη θρησκεία. Επίσης, συναντάμε άτομα που τη μια στιγμή εξάπτονται στη σκέψη της μάχης των Θερμοπυλών, όπου ελάχιστοι Έλληνες αντιμετώπισαν ηρωικά τους πολυάριθμους Πέρσες, με σπαθιά, ασπίδες και ακόντια, νοιώθοντας υπερήφανοι για τους προγόνους τους και ταυτόχρονα όμως πιστεύουν ότι την ίδια εποχή στον Μαραθώνα και στους Δελφούς οι Έλληνες νίκησαν τους Πέρσες με κλιματολογικά ή σεισμικά όπλα, λέιζερ, άρματα μάχης κ.λπ. Αυτά ίσως σε μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας να προσφέρουν διασκέδαση, όταν όμως αποδίδονται σαν αληθινά γεγονότα προκαλούν παράνοια, φανατισμό και ρατσισμό.

Τέτοια άτομα μάλιστα είναι εύκολο από ορισμένους, που έχουν τις προθέσεις και διαθέσεις, να χαλιναγωγηθούν και να στρατολογηθούν για συγκεκριμένους ιδιοτελείς, όχι μόνο πολιτικούς, αλλά ακόμα χειρότερους, σκοπούς.

Αναφερθήκατε στους Δελφούς, για τους οποίους έχετε γράψει και βιβλίο, μπορείτε να μας πείτε τι ακριβώς ήταν εκείνος ο ιερός τόπος για τους Έλληνες;
Μέσα από την έρευνά μου ανακάλυψα ότι έχουμε μια διαστρεβλωμένη εικόνα για το τι ήταν οι Δελφοί και ο ρόλος που έπαιζαν στην καθημερινότητα των Ελλήνων. Έχει περάσει η εντύπωση στον κόσμο ότι οι Δελφοί ήταν το θρησκευτικό κέντρο της αρχαίας Ελλάδας, κάτι παρόμοιο δηλαδή με το σημερινό Βατικανό, όπου πήγαιναν οι Έλληνες για να τιμήσουν τον Απόλλωνα, να προσευχηθούν, να αφήσουν κάποιο τάμα και να ρωτήσουν τις Πυθίες για το μέλλον που θα έχουν. Από τα στοιχεία που αναφέρω στο βιβλίο μου αποδεικνύεται ότι οι Δελφοί πέρα από θρησκευτικό κέντρο είχαν έναν πιο ουσιώδη ρόλο στα περισσότερα κοινωνικά ζητήματα της αρχαίας Ελλάδας. Για παράδειγμα το δελφικό ιερατείο έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη δημιουργία πολιτευμάτων σε όλη την Ελλάδα και τις αποικίες. Το πολίτευμα των Σπαρτιατών, με τους δυο βασιλιάδες, το συμβούλιο των αρίστων και τη δημοκρατική συνέλευση, είναι έμπνευση και δημιούργημα του δελφικού ιερατείου. Επίσης, η Αθηναϊκή Δημοκρατία, αλλά και άλλα πολιτικά συστήματα που δοκιμάστηκαν σε ελλαδικές πόλεις ή στις αποικίες προήλθαν από τους Δελφούς. Ταυτόχρονα μεγάλες πολιτικές μορφές ακόμα και στρατηγοί ήταν επιλογές του δελφικού ιερατείου συνήθως.

Θα σας αναφέρω απλά μια διαστρέβλωση που έχει γίνει και η οποία συνεχίζει να γίνεται, για να αντιληφθείτε πώς μπορεί ένα ζήτημα να φτάσει σε σημείο παράνοιας. Όλοι νομίζουν και πιστεύουν ότι η Πυθία για να δώσει κάποιον χρησμό μάσαγε φύλλα δάφνης. Μάλιστα έγιναν και πειράματα από ειδικούς για να δούνε εάν ισχύει κάτι τέτοιο. Αυτό όμως είναι ένα μεγάλο λάθος. Η Πυθία δεν μάσαγε φύλλα δάφνης, αλλά κοίταζε τη δάφνη. Έβλεπε δηλαδή το πώς κουνιούνται τα φύλλα στο δένδρο της δάφνης και προφήτευε, μια παρόμοια τεχνική πρόβλεψης που έπρατταν και οι Σελλοί με την ιερή βελανιδιά στη Δωδώνη. Το στοιχείο αυτό αναφέρει ο Όμηρος καθαρά.

Στο βιβλίο σας «Παράξενες διηγήσεις αρχαίων Ελλήνων» αναφέρεστε σε διάφορα ανεξήγητα και παράδοξα φαινόμενα που έχουν καταγραφεί από τα αρχαία χρόνια στα οποία συμβαίνουν παράξενα πράγματα, όπως για παράδειγμα εμφανίσεις ΑΤΙΑ. Τι συμπεράσματα βγάλατε από την έρευνά σας;
Η έρευνά μου επικεντρώθηκε στους αρχαίους ιστορικούς, βιογράφους, γεωγράφους, αστρονόμους και υπόλοιπους επιστήμονες, οι οποίοι κατέγραφαν γεγονότα. Απέκλεισα τους ποιητές, τραγωδούς, επικούς, κωμικούς κ.λπ. γιατί αυτοί έγραφαν, όπως και οι σημερινοί συγγραφείς, μυθιστορήματα, ιστορίες φαντασίας δηλαδή κι όχι αληθινά γεγονότα. Δεν γίνεται δηλαδή να δεχόμαστε ως ιστορικό στοιχείο κάτι που ένας άνθρωπος φαντάστηκε, είναι σαν κάποιος ερευνητής του μέλλοντος να βρίσκει αποσπάσματα κινηματογραφικών ταινιών που παρουσιάζουν τους υπερήρωες της σύγχρονης εποχής, όπως τον Μπάτμαν, τον Σπάιντερμαν, τον Σούπερμαν κ.λπ. και να υποστηρίζει ότι αυτά ήταν υπαρκτά πρόσωπα τον 20ο και τον 21ο αιώνα και έσωζαν κάθε τόσο τους ανθρώπους.
Για παράδειγμα ο Όμηρος αναφέρεται σε άμαξες δίχως άλογα και σε καράβια που πηγαίνουν αυτόματα στον προορισμό τους. Σήμερα με την τεχνολογία που αναπτύξαμε κατασκευάζουμε τέτοια μηχανήματα, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι τα κατασκεύαζαν και οι αρχαίοι. Η απάντηση είναι τόσο απλή, που επηρεασμένοι από τις διαστρεβλώσεις ορισμένοι δεν μπορούν να τη δεχτούν. Οι αρχαίοι όπως κι εμείς ονειρεύονταν, είχαν φαντασία, προσδοκούσαν μια πιο εύκολη ζωή και μιλούσαν από τότε για όλα αυτά που εμείς σήμερα απολαμβάνουμε. Φανταστείτε έναν γεωργό εκείνης της εποχής, που έπρεπε να ζέψει το άλογο στο αλέτρι, να οργώνει το χωράφι του κάτω από κακές συνθήκες, βροχής και καύσωνα, να ξυπνάει κουρασμένος και κοιμάται κουρασμένος, κάποια στιγμή θα ονειρευόταν ένα αλέτρι που να κάνει τη δουλειά μόνο του. Το όνειρο των γεωργών έγινε πραγματικότητα τον 20ο αιώνα. Το ίδιο και τα όνειρα των περισσότερων ανθρώπων που κουράζονταν με πρωτόγονα εργαλεία. Πήγαμε στη σελήνη επειδή κάποιοι άνθρωποι το ονειρεύτηκαν. Η ανθρωπότητα γενικώς ανέπτυξε την τεχνολογία επειδή ονειρευόταν καλύτερες συνθήκες διαβίωσης και περισσότερα μέσα επιβίωσης.
Αυτοί που καταγράφουν τα όνειρα και τα πάθη της ανθρωπότητας είναι οι συγγραφείς μυθιστορημάτων, γι’ αυτό και δεν μπορούμε να λαμβάνουμε τα έργα τους ως ντοκουμέντα. Έτσι, ερεύνησα εκείνα τα κείμενα που και οι ίδιοι οι αρχαίοι θεωρούσαν ότι περιείχαν αληθινές καταγραφές γεγονότων. Ωστόσο, ακόμα και εκεί, ένας αντικειμενικός ερευνητής πρέπει να προσέξει και να μελετήσει εις βάθος τα όσα διαβάζει σε συνδυασμό με άλλες καταγραφές ή ευρήματα.
Από τον Ηρόδοτο και μετά πολλοί αρχαίοι φέρουν τον τίτλο του ιστορικού, αλλά οι περισσότεροι απ’ αυτούς ήταν ταυτόχρονα και ανθρωπολόγοι, λαογράφοι, εθνολόγοι και παραδοξολόγοι, όπως τους ονόμαζαν οι ίδιοι οι αρχαίοι. Καταλαβαίνεις λοιπόν ότι πολλά ιστορικά γεγονότα περιγράφηκαν με τα στολίδια των θρύλων και των μύθων.

Οι αρχαίοι ιστορικοί ήταν κατηγορηματικοί με εκείνους που διαστρέβλωναν τα γεγονότα διανθίζοντάς τα με μυθικά στοιχεία και διηγήσεις. Δεν μπορείς να φανταστείς τι ξεκατίνιασμα πέφτει αναμεταξύ τους. Τότε δεν υπήρχαν τηλεοράσεις και ίντερνετ, με αποτέλεσμα οι λογομαχίες να γίνονται στα κείμενα.
Όπως και να ‘χει, η έρευνά μου σε όσα παράδοξα έχουν καταγραφεί μου απέδειξε ότι τα περισσότερα δεν ήταν ανεξήγητα, αλλά φυσικά φαινόμενα, τα οποία δεν μπορούσαν να εξηγήσουν λόγω έλλειψης επιστημονικής γνώσης. Παρ’ όλα αυτά περιγράφονται κάποια γεγονότα που συνεχίζουν να αποτελούν μυστήριο και παραμένουν ανεξήγητα.

Αυτό όμως που έχει ενδιαφέρον για μένα είναι ότι ιστορίες που λέγονταν τότε για διάφορα «ανεξήγητα» φαινόμενα, μολονότι έχουν εξηγηθεί κι ενώ έχουν περάσει χιλιάδες χρόνια από τότε, συνεχίζονται να λέγονται και σήμερα. Μάλιστα από μια μεγάλη μερίδα πληθυσμού εκλαμβάνονται ως θαυμαστά φαινόμενα.
Για παράδειγμα και στην αρχαιότητα υπήρχαν εικόνες κι αγάλματα που δάκρυζαν και τότε όπως και σήμερα, παρά τις εξηγήσεις, οι απλοί άνθρωποι θεωρούσαν το φαινόμενο θαύμα. Το παράδοξο στο ζήτημα είναι ότι έχουμε τον Πλούταρχο να δίνει εξήγηση του φαινομένου από τον 3ο αιώνα μ.Χ., τους δυτικούς επιστήμονες από τον 16ο αιώνα και παρ’ όλο που είμαστε στον 21ο αιώνα, ένα με μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού δεν θέλει με τίποτα να αντικρίσει την αλήθεια και συνεχίζει να μιλάει για θαύμα.


Θα μπορούσατε μας πείτε λίγα λόγια για το καινούριο σας βιβλίο το οποίο έχει σχέση με το Βυζάντιο και το Νεκρονομικόν;
Βεβαίως. Ο συγγραφέας Χάουαρντ Φίλιπς Λάβκραφτ εμπνεύστηκε ένα μαγικό φοβερό βιβλίο, το οποίο, σύμφωνα με την ιστορία που έπλασε, έγραψε ο τρελός Άραβας ποιητής Αμπντούλ Αλχαζρέντ. Το βιβλίο αυτό ονομαζόταν Αλ Αζίφ, έμεινε όμως γνωστό με τον τίτλο που του έδωσε ο Έλληνας μεταφραστής του, Νεκρονομικόν. Στο βιβλίο μου περιγράφω τη ζωή του Θεόδωρου Φιλήτα, το πώς και πού βρήκε το Αλ Αζίφ, για ποιον λόγο το μετέφρασε και του έδωσε τον περιβόητο τίτλο Νεκρονομικόν, όπως επίσης και τα διάφορα φοβερά γεγονότα που βίωσε πριν και μετά τη μετάφραση.
Σύμφωνα με τον Λάβκραφτ η μετάφραση από τα αραβικά στα ελληνικά έγινε το 950. Μια χρονολογία που φανερώνει ότι ο Λάβκραφτ δεν την έβαλε τυχαία, αφού εκείνη την εποχή στην Κωνσταντινούπολη ήταν αυτοκράτορας ο Κωνσταντίνος Πορφυρογέννητος, ενώ το Βυζάντιο βρισκόταν σε περίοδο ακμής και μάλιστα τεχνολογικής. Οι Δυτικοί για παράδειγμα, παρά τις μαρτυρίες που είχαν, δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι η αίθουσα του θρόνου ήταν διακοσμημένη με ψεύτικα δένδρα και αυτόματα πουλιά που κελαηδούσαν και πετούσαν από το ένα κλαδί στο άλλο, όπως και το ότι ο θρόνος του Πορφυρογέννητου υψωνόταν στα τρία μέτρα με τη βοήθεια δυο μηχανικών μεταλλικών αετών. Επίσης, ήταν η εποχή που άρχισε η υστερία με τη συντέλεια του κόσμου. Έτσι, η ιστορία μου εκτυλίσσεται σε μεσαιωνική ατμόσφαιρα, μ’ όλες τις σκοτεινές θρησκευτικές πτυχές της περιόδου, στην Κωνσταντινούπολη, τη Δαμασκό της Συρίας, την Κερύνεια της Κύπρου και την Πάτμο. Όπως καταλαβαίνεις είναι ένα μυθιστόρημα μυστηρίου, επιστημονικής φαντασίας και τρόμου, με πολλά ιστορικά και άλλα στοιχεία.


Κλείνοντας θα θέλατε να προσθέσετε κάτι για τους αναγνώστες;
Ο καθένας βρίσκει και χαράσσει τον δρόμο του μόνος του, ωστόσο πρέπει να στοχάζεται στο κάθε του βήμα, εάν αυτό προέρχεται από δική του επιθυμία ή από υποδείξεις άλλων. Το πιο εύκολο πράγμα είναι η χειραγώγηση των ανθρώπων, γι’ αυτό πρέπει να είναι επιφυλακτικοί με όσα τους προσφέρονται και να έχουν κριτική ματιά.

[button link="http://www.perizitito.gr/persons.php?personid=57268" color="teal" newwindow="yes"] *Δείτε όλα τα βιβλία του Αντώνη Αντωνιάδη εδώ.[/button]

[button link="http://epicanton.blogspot.gr/" color="black" newwindow="yes"] *Δείτε το προσωπικό ιστολόγιο του Α. Αντωνιάδη εδώ. [/button]

[box type="bio"] Ο Αντώνης Αντωνιάδης γεννήθηκε στην Άλτενα της Γερμανίας. Αποφοίτησε από την σχολή Φυσικοθεραπείας του Βελιγραδίου. Από το 2000-2004 ήταν αρχισυντάκτης του περιοδικού "Άβατον", ενώ από το 2004 είναι διευθυντής του περιοδικού "Μυστική Ελλάδα". Το 2003 οργάνωσε την παραγωγή της τηλεοπτικής σειράς "Άγνωστες Πύλες" που προβλήθηκε στην ΕΤ3. Με κείμενά του έχει συμμετάσχει σε πολλά βιβλία και επίσης έχει επιμεληθεί ανάλογο αριθμό βιβλίων άλλων συγγραφέων.[/box]