Συνέντευξη του Θοδωρή Κεφαλόπουλου

Καταρχάς Θοδωρή θα ήθελα να σε ευχαριστήσω που μου παραχωρείς αυτή τη συνέντευξη. Θα ήθελα λοιπόν να μου πεις λίγα λόγια για τη ζωή σου. Πώς ήταν η παιδική σου ηλικία;

Τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο από τη ζωή ενός παιδιού σε μεσοαστική οικογένεια. Από όλες τις απόψεις, με ό,τι ασχολήθηκα ήταν κάτι συνηθισμένο για τα παιδιά του '70...

 Ποιά ήταν τα πρώτα σου ερεθίσματα και πότε δημιουργήθηκαν για την ενασχόλησή σου με τέτοια φαινόμενα;

Όπως αρκετοί άλλοι εκείνη την εποχή, έτσι κι εγώ, γνώρισα τον κόσμο του παράξενου μέσα από τα βιβλία του Erich von Daeniken που έκαναν θραύση κυρίως κατά τη δεκαετία του 80. Εδώ δεν εξετάζω την αληθοφάνεια των όσων έγραφε αλλά τα αναφέρω ως την πρώτη μου επαφή με τον χώρο. Πραγματικά ενθουσιάστηκα και σαφώς από τότε υπήρξαν αρκετά βήματα εξέλιξης στη σχέση μου με τον χώρο του παράξενου...

Εκτός από τα θέματα θρησκείας που ασχολείσαι και συναντάμε κάθε Σάββατο στη στήλη σου Ενδότερα στα Φαινόμενα υπάρχουν άλλα φαινόμενα με τα οποία ασχολείσαι;

Ο διαθέσιμος χρόνος για προσωπικές ενασχολήσεις αυτού του τύπου είναι σχετικά περιορισμένος, γι' αυτό και είναι πολύτιμος. Η μελέτη διάφορων σχετικών συγγραμμάτων είναι μία από τις προτεραιότητές μου με κύριο τομέα ενδιαφέροντος τη νευροθεολογία και τις απαρχές της δημιουργίας των δυτικών θρησκειών.             

Τι είναι για σένα ακριβώς ο θεός;

Θεωρώ πως ο Θεός και η σχέση μας μαζί του κατ' αρχήν αποτελεί υπόθεση καθαρά προσωπική. Δεν εννοώ περιοριστικά απόρρητη, εννοώ πως πρέπει να είναι δρόμος κυρίως μοναχικός. Από μικρή ηλικία είχα απομακρυνθεί από την έννοια του Θεού ως ον που προσεγγίζεται και ερμηνεύεται καθαρά ανθρωποκεντρικά. Σημαντικό ζήτημα στο τι εστί Θεός πρέπει να αποτελεί η έρευνα της "τοπολογίας" του, δηλαδή ο εντοπισμός της ουσίας του έξω από εμάς ή μέσα μας. Η δεύτερη εκδοχή βρίσκεται σαφώς πιο κοντά στη δική μου κατανόηση περί Θεού, καθώς θεωρώ πως τα γνωστά θεϊστικά μοντέλα, έτσι όπως παρουσιάζονται και προωθούνται από τις διάφορες θρησκείες απέχουν πάρα πολύ από αυτό που θεωρητικά πρέπει να ορίζεται ως Θεός (ως νοήμον ον, αυτόνομο και ανεξάρτητο που δημιούργησε τα πάντα το σύμπαν). Σε προσωπικό επίπεδο τον ορίζω ως τον εσώτερο εαυτό, ως την απόλυτη πνευματική Ιθάκη, ως σημείο αναφοράς για την πορεία της εξέλιξής μας, ως ένα πολύ σημαντικό στόχο, στην επίτευξη του οποίου κυριολεκτικά μεταμορφωνόμαστε και εξελισσόμαστε. Μάλιστα, ακόμα και η τελετουργική μαγεία θεωρώ πως εξυπηρετεί αυτόν τον σκοπό. Όταν λοιπόν φτάσουμε σε υψηλό πνευματικό επίπεδο, τότε οι απαντήσεις περί Θεού θα έρθουν μόνες τους. Δεν έχει σημασία αν αυτές οι απαντήσεις διαφέρουν από άνθρωπο σε άνθρωπο, σημασία έχει το να καταφέρουμε να εκφραστούμε, να επιδιώξουμε μία καθαρή σχέση με όσα μας περιβάλλουν, να διαβάσουμε, να ενημερωθούμε για το τι εστί Άνθρωπος και τι εστί Εγώ και που αυτό μπορεί να φτάσει και σταδιακά θα φτάσουμε να ανακαλύψουμε την ουσία του Θεού γύρω μας ή μέσα μας. Μάλιστα, κάποιοι εξ ημών τελικά δεν θα τον βρούνε πουθενά (αθεΐα), κάτι που επίσης είναι θεμιτό αν κι εφόσον αποτελεί συμπέρασμα επιλογής κι όχι αντίδρασης.

Μπορείς να μας εξηγήσεις την έννοια του εσωτερισμού;

Εδώ δεν υπάρχουν εκδοχές στο τι εστί εσωτερισμός. Ως όρος είναι δεδομένος και αποτελεί το σύνολο των μεθόδων προσέγγισης της έννοιας του θείου. Μπορεί να είναι θεωρητικός (στοχασμός, διαλογισμός κλπ.) ή και πρακτικός (αποκρυφισμός, μαγικά τελετουργικά, θεουργία κλπ.)

Ποια η γνώμη σου για την  Χριστιανική Πίστη; Είχε γράψει νομίζω στα ενδότερα για τους μεσάζοντες θεού και πιστών δηλαδή τους κληρικούς; Τι πιστεύεις, χρειάζονται;

Τίποτε δεν υφίσταται χωρίς να είναι χρήσιμο έστω και σε μικρό βαθμό. Ο χριστιανισμός και η χριστιανική πίστη, όπως και κάθε πίστη, αποτελεί μία εκ των πολλών μεταφυσικών οδών που σαφώς υφίσταται στη ζωή κάποιων με ένα τίμημα. Πίστη σημαίνει παραίτηση από κάθε συστηματική έρευνα των όσων αποδεχόμαστε και ενίοτε κατάργηση της λογικής αν αυτό κριθεί απαραίτητο. Η πίστη συνιστά μεταβίβαση σημαντικών προσωπικών μας αποφάσεων στην κρίση, τις προθέσεις και επιλογές τρίτων, κάτι που με βρίσκει αντίθετο. Εδώ ακριβώς συναντάμε και την έννοια των μεσαζόντων μεταξύ θεού και ανθρώπων. Οι θρησκείες δέον να λειτουργούν ως σχολεία στα οποία ο ενδιαφερόμενος συμμετέχει με ευγενή στόχο κάποτε να πορευτεί μόνος του στην αναζήτηση του θεού. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν να φανταστούν τη θρησκευτική του πορεία χωρίς μεσάζοντες και άλλοι που δεν μπορούν να τη φανταστούν με τη συμμετοχή τρίτων. Οποιαδήποτε κι αν είναι η θρησκευτική μας πορεία, πρέπει να αποτελεί προϊόν επιλογής κι όχι επιβολής ή τυπολατρίας. Έτσι λοιπόν, οι κληρικοί όντως χρειάζονται αν η έμπρακτη θρησκευτικότητά μας το κρίνει αναγκαίο αλλά έχω την αίσθηση ότι άπαξ και φτάσουμε σε υψηλά επίπεδα επικοινωνίας με τον Θεό, άπαξ και βρεθούμε σε κατάσταση απόλυτης επαφής μαζί του, τότε είναι όχι μόνο ανούσιο αλλά είναι και λάθος το να υπεισέρχεται τρίτο άτομο σε αυτό που βιώνουμε. Κατά συνέπεια, η συμβολή των κληρικών και γενικά των μεσαζόντων θεωρώ πως είναι πεπερασμένη, καθώς από ένα σημείο και μετά, αναπόφευκτα θα είμαστε μόνοι ενώπιον του Θεού, όπως κι αν τον εννοεί ο καθένας μας... 

Ένα ακραίο φαινόμενο πίστης είναι ο Σατανισμός, γιατί φτάνουν οι άνθρωποι σε τέτοιο σημείο πίστης; Τι τους οδηγεί εκεί;

Ο σατανισμός αποτελεί κυρίως στάση ζωής, αποτελεί περισσότερο μεταφυσική νοοτροπία με σαφείς κοινωνικές προεκτάσεις παρά ένα ακόμα σύστημα πίστης. Οι βασικές αρχές του σατανισμού, σε πολλά σημεία δεν διαφέρουν από όσα επιδιώκει ένας καλός χριστιανός, ένας μουσουλμάνος ή ένας βουδιστής. Πάραυτα, σε μερικές περιπτώσεις, όντως συναντάμε ακραία φαινόμενα, κάτι που δεν αποτελεί κεκτημένο του σατανισμού. Σε κάθε θρησκεία υπάρχουν ακραία φαινόμενα πίστης και ιδίως στις θρησκείες μαζικής απήχησης και αυτό μαρτυρά πως κατά περιπτώσεις, τα αποτελέσματα της επαφής ενός ατόμου με τη θρησκεία δεν είναι και τα καλύτερα. Αντίθετα, σε μεταφυσικές πρακτικές αμιγώς προσωπικές, σπάνια θα συναντήσουμε τέτοιες ακρότητες. Όπως και να έχει το ζήτημα, επειδή κάθε δράση γεννά και μία αντίδραση, θεωρώ πως ο σατανισμός, έτσι όπως παρουσιάστηκε και αναπτύχθηκε τις τελευταίες δεκαετίες, αποτελεί "ατυχές τέκνο" του χριστιανισμού αν και ως στάση και νοοτροπία σε μεταφυσικό και κοινωνικό επίπεδο υπήρχε ήδη από την αρχαιότητα και σαφώς τότε δεν συνδεόταν με τον (μεταγενέστερο) χριστιανισμό.

Οσοναφορά την αποκάλυψη του Ευαγγελιστή Ιωάννη, πιστεύεις ότι είναι όντως προάγγελος καταστροφικών γεγονότων; Αν ναι, συνδέονται καθόλου με το 2012;

Κατ' αρχήν την Αποκάλυψη την έγραψε ο Ιωάννης ο θεολόγος κι όχι ο ευαγγελιστής. Η Αποκάλυψη ήταν ένα από τα αγαπημένα μου πεδία έρευνας στα πρώτα βήματά μου στο χώρο της αναζήτησης. Σύντομα όμως κατάλαβα πως αν πρέπει να εξελιχθώ και να ακολουθήσω την όποια μεταφυσική πορεία, δεν θα το κάνω από τρόμο, εξάρτηση ή συμφέρον αλλά μέσα από προσωπικές επιλογές και συνειδητή πορεία προς ένα στόχο, ακόμη κι αν οι επιλογές μου τελικά αποδειχθούν λανθασμένες. Η δε καταστροφολογία εξυπηρετεί με έναν πιο "εξωτικό" τρόπο την ανάγκη ύπαρξης των θρησκειών. Πάραυτα, οι οπαδοί αυτών των επικείμενων γεγονότων και ειδικά οι ιεροκήρυκες, οι ιερείς από άμβωνος κλπ, πρέπει επιτέλους να αποφασίσουν αν τελικά η έλευση αυτών των καιρών είναι κάτι για το οποίο πρέπει να χαιρόμαστε ή να ανησυχούμε. Το ποίμνιο σε σημαντικό ποσοστό δεν γνωρίζει πως πρέπει να αισθάνεται για όλα αυτά...

Τι πιστεύεις για τα απόκρυφα Ευαγγέλια; Κρύβουν όντως πράγματα τα οποία θα ανάτρεπαν τη χριστιανική πίστη; Η απλά είναι μεταγενέστερα έγγραφα ουτοπικών συνειρμών απλών πιστών;

Σαφώς υπάρχει κάτι σημαντικό στα απόκρυφα ευαγγέλια αν και ο όρος "απόκρυφα" είναι παραπλανητικός. Είναι σίγουρο πως κάποτε υπήρξαν πρόσθετα θεωρητικά και πρακτικά στοιχεία που συνέθεσαν τον πρώιμο χριστιανισμό, όπως επίσης πρέπει να κατανοήσουμε πως εκείνη την εποχή, η ονοματοδοσία αφορούσε σε τίτλους. Κατά συνέπεια, υπήρξαν πολλά άτομα με το όνομα "Ιησούς", ενώ τα στοιχεία που συνθέτουν την πραγματική εικόνα του γνωστού Ιησού πρέπει να αντληθούν από πολλές πηγές και όχι μόνο από τα 4 κανονικά ευαγγέλια. Εδώ αξίζει να σημειώσω πως ουδέποτε ήταν στις προθέσεις του Ιησού η ίδρυση ενός θρησκευτικού σχήματος με ιερείς ως μεσάζοντες μεταξύ θεού και ανθρώπων, ούτε υπάρχει πουθενά αναφορά για συγκεκριμένα τελετουργικά ως μέρος της λατρείας του θεού. Αυτό που σήμερα γνωρίζουμε ως χριστιανισμό αποτελεί γέννημα μεταγενέστερο του Ιησού, κατά ένα μεγάλο ποσοστό προσαρμοσμένο σε εντυπώσεις, εμπειρίες και επιδιώξεις ατόμων μη σύγχρονων του Ιησού.

Μια μεγάλη μορφή Αγίου είναι ο πατέρας Παίσιος, κατά κάποιους είχε δεχθεί Θείο δώρο, αλλά κατά κάποιους άλλους ήταν απλά μια μορφή υψηλής διανοητικής κατάστασης, τι πιστεύεις;

Θα έλεγα πως τίποτε δεν μας χαρίζεται. Δεν υπάρχει θείο δώρο, παρά μόνον επίτευξη σχέσης με το θείο ως αποτέλεσμα υψηλής πνευματικότητας. Ως εκ τούτου, θεωρώ πως ο Παΐσιος, όπως και άλλοι μοναχοί τρίτων θρησκειών ανήκει στη δεύτερη κατηγορία που αναφέρεις.

Αρκετά σε κούρασα λοιπόν με τις ερωτήσεις μου, θέλω τελειώνοντας να πεις δυο κουβέντες για τους αναγνώστες του strange files.

Σε ζητήματα έρευνας του μεταφυσικού και του παράξενου, θα τους θύμιζα τη ρήση του αρχαίου σοφού Επίχαρμου: "Νήφε και μέμνησω απιστείν", δηλαδή να είσαι νηφάλιος και να θυμάσαι να αμφιβάλλεις. Αυτές οι δύο συμβουλές είναι πολύ σημαντικά εργαλεία στην εσωτερική αναζήτηση που σαφώς έχουν ωφελήσει τους πάντες...