mystery τεύχος 79

Ένα καινούριο τεύχος του περιοδικού Mystery για αυτόν τον μήνα βγείκε, με θέματα τα οποία συναρπάζουν. Και πιο συγκεκριμένα όπως θα δείτε παρακάτω, κάποια χαρακτηριστικά θέματα που ερευνούνται είναι : ο «Θρόνος» του Ιούδα, ΣΥΝΑΡΧΙΑ, Πίνακας Ouija, Το Μανιφέστο της Επανάστασης του Εωσφόρου, Μούμος κλπ....σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη θα κυκλοφορήσει κανονικά αυτές τις μέρες καθώς και σε άλλες πόλεις....

"Ο μηχανισμός του νού", Violet Firth, Dion Fortune (Ιάμβλιχος)

Είδος: Μελέτη
Συγγραφέας: Dion Fortune
Βαθμολογία: 9/10
Περισσότερα:εδώ

Ένα αρκετά  εξειδικευμένο βιβλίο από τις εκδόσεις Ιάμβλιχος είναι  “Ο μηχανισμός του νου”.,Το βιβλίο εκδόθηκε το 1920 όταν ακόμα βασίλευε η Φροϋδική ψυχολογία, μελετάει και αναπτύσσει όμως παράλληλα και διάφορα άλλα ψυχολογικά ρεύματα. Είναι αδιαμφισβήτητο πως όσοι ασχολούνται με το άγνωστο πολλές φορές  τους έρχονται στον νου ερωτήματα για σκέψεις που κάνουν και πράττουν πολλές φορές χωρίς να το γνωρίζουν ή χωρίς να υπάρχει κάποια εμφανή αιτία. Μέσα σε αυτό το έργο η συγγραφέας προσπαθεί να δώσει τις απαντήσεις στα περισσότερα από αυτά τα ερωτήματα,καθώς περιγράφει με έναν εύκολο σχετικά τρόπο το πως δουλεύει ο ανθρώπινος νους, έχοντας βέβαια ως βάση την γνώση της δικής της εποχής. Οι ψυχολογικές αναλύσεις τις οποίες περιέχουν οι σελίδες του είναι αρκετά προσεγμένες και αναλυτικές έτσι ώστε ο αναγνώστης να δύναται να κατανοεί το τι διαβάζει ακόμα κι αν δεν έχει ξανάτύχεινα διαβάσει ψυχολογία παλαιότερα.

Ο ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΝΟΥ (1920), DION FORTUNE (VIOLET FIRTH), ΕΚΔ. ΙΑΜΒΛΙΧΟΣ

Γράφει ο Ανδρέας Δεναξάς...

Ο ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΝΟΥ (1920), DION FORTUNE (VIOLET FIRTH), ΕΚΔ. ΙΑΜΒΛΙΧΟΣ

Ένα αρκετά  εξειδικευμένο βιβλίο από τις εκδόσεις Ιάμβλιχος είναι  “Ο μηχανισμός του νου”.,Το βιβλίο εκδόθηκε το 1920 όταν ακόμα βασίλευε η Φροϋδική ψυχολογία, μελετάει και αναπτύσσει όμως παράλληλα και διάφορα άλλα ψυχολογικά ρεύματα.Είναι αδιαμφισβήτητο πως όσοι ασχολούνται με το άγνωστο πολλές φορές  τους έρχονται στον νου ερωτήματα για σκέψεις που κάνουν και πράττουν πολλές φορές χωρίς να το γνωρίζουν ή χωρίς να υπάρχει κάποια εμφανή αιτία.Μέσα σε αυτό το έργο η συγγραφέας προσπαθεί να δώσει τις απαντήσεις στα περισσότερα από αυτά τα ερωτήματα,καθώς περιγράφει με έναν εύκολο σχετικά τρόπο το πως δουλεύει ο ανθρώπινος νους,έχωντας βέβαια ως βάση την γνώση της δικής της εποχής.Οι ψυχολογικές αναλύσεις τις οποίες περιέχουν οι σελίδες του είναι αρκετά προσεγμένες και αναλυτικές έτσι ώστε  ο αναγνώστης να δύναται να κατανοεί το τι διαβάζει ακόμα κι αν δεν έχει ξανάτύχεινα διαβάσει ψυχολογία παλαιότερα.

"Μύστης κατά τάξη Μελχισεδεκ (Μέρος πρώτο)", Στέργος Χρούσης (Τετράκτυς)

Είδος: Μελέτη
Συγγραφέας: Στέργος Χρουσής
Βαθμολογία: 7/10
Περισσότερα:εδώ

Ένα βιβλίο που σίγουρα δεν θα έπρεπε να λείπει από την βιβλιοθήκη οποιουδήποτε αναζητητή είναι το “Μύστης κατά την τάξη Μελχισεδέκ” από τις εκδόσεις “Τετρακτύς”. Το παρόν βιβλίο μας ταξιδεύει μέσα σε ξεχασμένες εποχές μυστηρίων και διδασκαλιών κάνοντας μας να ξεφεύγουμε την πεζή μας καθημερινότητα.Ο Γλαφυρός τρόπος της διήγησης του μας οδηγεί σε δρόμους μυστικιστικούς και έχει τη δύναμη να καθηλώσει  τον αναγνώστη με τις  διδασκαλίες και και τις όμορφες περιγραφές τοπίων και καταστάσεων που περιγράφει. Ο πρωταγωνιστής είναι ένα μικρό παιδί που το έλκει ο μυστικισμός και η αναζήτηση, έτσι ξεκινάει το ταξίδι του έχοντας πάντα στο μυαλό του την εντολή που του είχε δώσει ο διδάσκαλος του και φίλος του πριν πεθάνει, να βρει το Τάγμα των Μελχισεδέκ. Η αναζήτηση,του φαίνοταν αρκετά δύσκολη μια και τα μέλη του Τάγματος βρίσκονταν παντού μέσα στον απλό κόσμο οπότε  θα έπρεπε να τα βρει στο πρόσωπο του κάθε ταπεινού και αφανούς ανθρώπου. Η Αναζήτηση είναι το κλειδί της γνώσης του εαυτού και αυτό το μύνημα περνάει πολύ καλά στον αναγνωστη μέσα από τις σελίδες αυτού του βιβλίου.

ΜΥΣΤΗΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΤΑΞΗ ΜΕΛΧΙΣΕΔΕΚ (ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ), ΣΤΕΡΓΟΣ ΧΡΟΥΣΗΣ, ΕΚΔ. ΤΕΤΡΑΚΤΥΣ

Γράφει ο Ανδρέας Δεναξάς...

ΜΥΣΤΗΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΤΑΞΗ ΜΕΛΧΙΣΕΔΕΚ (ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ), ΣΤΕΡΓΟΣ ΧΡΟΥΣΗΣ, ΕΚΔ. ΤΕΤΡΑΚΤΥΣ

Ένα βιβλίο που σίγουρα δεν θα έπρεπε να λείπει από την βιβλιοθήκη οποιουδήποτε αναζητητή είναι το “Μύστης κατά την τάξη Μελχισεδέκ” από τις εκδόσεις “Τετρακτύς”. Το παρόν βιβλίο μας ταξιδεύει μέσα σε ξεχασμένες εποχές μυστηρίων και διδασκαλιών κάνοντας μας να ξεφεύγουμε την πεζή μας καθημερινότητα.Ο Γλαφυρός τρόπος της διήγησης του μας οδηγεί σε δρόμους μυστικιστικούς και έχει τη δύναμη να καθηλώσει  τον αναγνώστη με τις  διδασκαλίες και και τις όμορφες περιγραφές τοπίων και καταστάσεων που περιγράφει. Ο πρωταγωνιστής είναι ένα μικρό παιδί που το έλκει ο μυστικισμός και η αναζήτηση, έτσι ξεκινάει το ταξίδι του έχοντας πάντα στο μυαλό του την εντολή που του είχε δώσει ο διδάσκαλος του και φίλος του πριν πεθάνει, να βρει το Τάγμα των Μελχισεδέκ. Η αναζήτηση,του φαίνοταν αρκετά δύσκολη μια και τα μέλη του Τάγματος βρίσκονταν παντού μέσα στον απλό κόσμο οπότε  θα έπρεπε να τα βρει στο πρόσωπο του κάθε ταπεινού και αφανούς ανθρώπου. Η Αναζήτηση είναι το κλειδί της γνώσης του εαυτού και αυτό το μύνημα περνάει πολύ καλά στον αναγνωστη μέσα από τις σελίδες αυτού του βιβλίου.

"Ο Αλχημιστής", Paulo Coelho (Λιβάνης)

Είδος: Λογοτεχνία
Συγγραφέας: Paulo Coelho
Βαθμολογία: 9/10
Περισσότερα:εδώ

Η Αναζήτηση του προσωπικού μύθου είναι αυτή που διδάσκει την παγκόσμια γλώσσα, το ταξίδι προς την άγνωστη Ιθάκη είναι αυτό που εξασφαλίζει το αποτέλεσμα στον τολμηρό και αποφασισμένο περιπλανώμενο να βρει τον  συμπαντικό και εσωτερικό θησαυρό του. Ο  Ήρωας του βιβλίου του Κοέλο είναι ένας βοσκός που διαβάζει την γλώσσα του κόσμου, μετά από μια φαινομενικά τυχαία συνάντηση με τον Μυθικό Βασιλιά Μελχισεδέκ, ξεκινά το ταξίδι της ψυχής τους το οποίο περνάει μέσα απο την γοητευτική μα επικίνδυνη έρημο που οδηγεί στις πυραμίδες της Αιγύπτου. Όποιος αναζητά αυτός βρίσκει, όποιος αιτείται λαμβάνει...

Ο ΑΛΧΗΜΙΣΤΗΣ 1996,ΠΑΟΛΟ ΚΟΕΛΟ,ΕΚΔ .ΛΙΒΑΝΗ

Γράφει ο Παναγιώτης Κάρδαρης

Ο ΑΛΧΗΜΙΣΤΗΣ 1996,ΠΑΟΛΟ ΚΟΕΛΟ,ΕΚΔ .ΛΙΒΑΝΗ

Η Αναζήτηση του προσωπικού μύθου είναι αυτή που διδάσκει την παγκόσμια γλώσσα, το ταξίδι προς την άγνωστη Ιθάκη είναι αυτό που εξασφαλίζει το αποτέλεσμα στον τολμηρό και αποφασισμένο περιπλανώμενο να βρει τον  συμπαντικό και εσωτερικό θησαυρό του. Ο  Ήρωας του βιβλίου του Κοέλο είναι ένας βοσκός που διαβάζει την γλώσσα του κόσμου, μετά από μια φαινομενικά τυχαία συνάντηση με τον Μυθικό Βασιλιά Μελχισεδέκ, ξεκινά το ταξίδι της ψυχής τους το οποίο περνάει μέσα απο την γοητευτική μα επικίνδυνη έρημο που οδηγεί στις πυραμίδες της Αιγύπτου. Όποιος αναζητά αυτός βρίσκει, όποιος αιτείται λαμβάνει...

Εφιαλτική χρονομετάθεση

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Στην Ουτοπία, που τον αγέρα της βρωμίζει η αποσύνθεση των νεκρωμένων φυτών της λίμνης Παλμύρας, πλανάται ο φόβος του ακαθόριστου απάνω από τ’ άφθαρτα ερείπια, που η ιστορία τους χάνεται στο θρύλο.

Σε τούτο τον αφιλόξενο τόπο προτίμησα να βρω ξεκούραση, μακριά από το χυδαίο ανακάτεμα του πλήθους, που στοιβάζεται στα ηλιόλουστα θέρετρα τους καλοκαιριάτικους μήνες.

Πίστευα, πως ένα ησυχαστήριο με μουντές, ομιχλωμένες εικόνες, θα τόνωνε την αδυνατισμένη από την ανιαρή ζωή της πόλης φαντασία μου και θα με βοηθούσε δημιουργικά στο γράψιμο κάποιας αξιόλογης διήγησης.

Οι τρεις οικογένειες βοσκών που βιώνουν εδώ, είναι δεμένοι πατρογονικά με τούτο το άχαρο επάγγελμα, που, όμως, συνταιριάζει αρμονικά με την απέραντη ιερότητα της σιωπής!

Ήρθα σαν ξένος ανάμεσα τους και τέτοιος απόμεινα, αφού -πέρα από την επαφή που η ανάγκη της διατροφής επέβαλε- δεν είχα άλλους δεσμούς μαζί τους.

Στις ατέλειωτες ώρες της μέρας, γυρόφερνα τη μοναξιά μου ανάμεσα στα μεγαλόπρεπα ερείπια και θαύμαζα την ποιότητα της κατασκευής τους, που τα διατηρούσε σε τούτη την εξαιρετική κατάσταση, παρόλο το πέρασμα των αιώνων. Η φθορά του χρόνου δεν άφησε σημάδια επάνω τους, λες κι’ όλα είχαν συμβεί μόλις στο πρόσφατο παρελθόν.

Σε μια από τις περιπλανήσεις μου, καθισμένος στην αποβάθρα της Παλμύρας, βρέθηκα ν’ ακούω τις μικρές εκρήξεις του μεθανίου, που, σπάζοντας τη σκουροπράσινη κρούστα των σάπιων φυτών, ανέβαζε το δύσοσμο αέριο του σε αχνές, γκρίζες κλωστές, που μετεώριζαν στον αέρα.

Μισοζαλισμένος από τις αναθυμιάσεις, αισθάνθηκα τις δυνάμεις μου να χάνονται, καθώς βυθιζόμουν σε μια γλυκιά νάρκωση.

I.                  

Μια λίμνη πανέμορφη, γαλάζια από το καθρέφτισμα του καθάριου ουρανού, άπλωνε τ’ ακύμαντα νερά της μέχρι το ρίζωμα των γρανιτόλιθων, που θεμελίωναν το περιτείχισμα της πόλης.

Μιας πόλης ερημικής, όμως, που της είχε στερηθεί με τρόπο μαγικό, κάθε ζωντανός οργανισμός, ανθρώπινος και ζωικός.

Περιδιάβαινα παραξενεμένος τους λιθόστρωτους δρόμους που, όλοι τους, ξεκινούσαν ακτινωτά από την μοναδική κεντρική πλατεία, όπου όρθωνε τη μεγαλόπρεπη παρουσία του ένα θολωτό, τετράγωνο οικοδόμημα με τέσσερις κωνικούς πυργίσκους. Οι πόρτες και τα  ολάνοιχτα παράθυρα, μαρτυρούσαν πως η πόλη ζούσε την καθημερινή της δραστηριότητα, μέχρι το ξαφνικό γεγονός που της αφαίρεσε κάθε τι ζωντανό.

Ανέβαινα τα πλατιά σκαλοπάτια, που οδηγούσαν από την εσωτερική αυλή του Ανακτόρου στο επάνω πάτωμα, όταν, μέσα στη νεκρική σιγή, αντήχησαν ανάλαφροι, γοργοί βηματισμοί, που έσβησαν με  το ξερό χτύπημα κάποιας πόρτας. Βίασα τα βήματα μου και από το κεφαλόσκαλο προσπάθησα να μαντέψω ποια από τις δεκαπέντε περίπου πόρτες, που πλαισίωναν το μακρύ διάδρομο, έκρυβε πίσω της τη μοναδική, ίσως, ζωντανή ύπαρξη αυτής της πόλης.

Όμως, άδικα έχασα τον καιρό μου, ανοίγοντας βαριά θυρόφυλλα και ψάχνοντας μέσα στο λιγοστό φωτισμό των υγρών δωματίων, για κάποια κρυμμένη, ανθρώπινη σκιά.

Ήρθε το σούρουπο κι’ ο ήλιος χάθηκε στα νερά της λίμνης, που άγγιζαν τη γραμμή του ορίζοντα. Η πλημμυρίδα των αστεριών στο καθάριο ουράνιο στερέωμα, ημέρωνε τη σκοτεινιά και τα σκιάσματα δεν προξενούσαν φόβο. Αλλά, όταν το απαλό φύσημα του αγέρα δυνάμωσε κι’ αρχίνησαν να χτυπούν τα ανοιχτά θυρόφυλλα, η ηρεμία της νύχτας πνίγηκε από τους τριγμούς και τα στενάγματα των σκουριασμένων μεντεσέδων. Μια απόκοσμη θρηνωδία υψώθηκε, περνώντας σφυριχτά από τις αψιδωτές καμάρες των διαδρόμων και τις οδοντωτές πολεμίστρες του τείχους, για να ξεχυθεί -σαν δαιμονικό ούρλιασμα- μέσα στους στενούς δρόμους της πόλης.

Ανατρίχιασα σύγκορμα και κλείστηκα, τρέμοντας από φόβο στο πρώτο δωμάτιο που βρέθηκε μπροστά μου. Διαπίστωσα με κάποια ανακούφιση, πως τα χοντρά αγκωνάρια των τοίχων εμπόδιζαν το εξουθενωτικό πέρασμα των ήχων. Σε κάποια γωνία διέκρινα ένα ξύλινο κρεβάτι και αφέθηκα πάνω του, κατάκοπος. Ο ύπνος μ’ αγκάλιασε με μιας.

II.               

Η βρωμερή μυρουδιά σαπισμένης σάρκας και η περίεργη αίσθηση μιας τριχωτής παλάμης στο μάγουλο με αφύπνισαν και μ’ έκαμαν ν’ ανακαθίσω έντρομος, μπροστά στη φρίκη που αντιμετώπιζα.

Πάνω στο χυδαιότερο πρόσωπο γυναίκας, δυο πυρετικά μάτια με κάρφωναν επίμονα, ενώ η σαρδόνια γραμμή των χειλιών άφηνε να ξεπροβάλουν οι σάπιες σειρές των ακανόνιστων δοντιών της.

Γέλασε υστερικά κι’ έπειτα, μ’ ένα απίστευτο πήδημα, χάθηκε στο σκοτεινό διάδρομο, που ακόμα δονούσε την ηχώ του απαίσιου καγχασμού της.

Έμεινα να περιμένω ξάγρυπνος το ξημέρωμα, αφού δεν είχα απαντοχή να ξαναζωντανέψω τον φριχτό της εφιάλτη. Ανάσανα με ανακούφιση, καθώς το γκριζόλευκο φως της μέρας πέρασε μέσα από το στενό άνοιγμα του παράθυρου κι’ ετοιμάστηκα να κινηθώ προς την πόρτα, όταν εκείνη άνοιξε με βαθύ τριγμό.

Εκείνη ήταν ντυμένη μ’ ένα ολόλευκο φόρεμα με φουσκωτούς ώμους και στενά μανίκια από τους αγκώνες μέχρι τους λεπτούς καρπούς των χεριών της. Το ροδαλό στήθος της περιβαλλόταν από φίνα δαντέλα και το ύφασμα, αφού αγκάλιαζε σφιχτά τη μέση, έπεφτε λεύτερα μέχρι το ύψος των αστραγάλων.

Αλλά εκείνο που πιότερο εντυπωσιασμό μου προξένεψε, ήταν το αρχοντικό κράτημα του κεφαλιού της, που στολίζονταν από τον καστανό καταρράχτη των μαλλιών.

Το ντύσιμο και το παρουσιαστικό της πρόδιναν μια εποχή που είχε δύσει εδώ και πολλούς αιώνες και τούτο το γεγονός έδειχνε παράδοξο κι’ έξω από λογική εξήγηση.

Είχα, λοιπόν, βρεθεί σε άλλη εποχή κι’ αν έτσι ήταν, σε ποιο τόπο βρισκόμουν και τι γεγονότα ζούσα;

Από τους συλλογισμούς μ’ απόσπασε η μελωδική φωνή της.

«Ποιος είσαι ξένε;  Από ποιόν κόσμο έρχεσαι;»

Έδειξε κατάπληξη, όταν της είπα πως είχα έρθει από το μακρινό μέλλον, που αυτή ποτέ δεν θα γνώριζε.

«Μα... πώς είναι δυνατόν να μου μιλάς για το χίλια εννιακόσια ογδόντα τρία», είπε, «αφού τώρα βιώνουμε στο χίλια εξακόσια ογδόντα τρία;»

Προσπάθησα να της εξηγήσω με απλά λόγια πως το ρολόι και το ημερολόγιο είναι επινοήσεις του πρωτόγονου ανθρώπου, που μας βοηθάνε να ρυθμίζουμε τη ζωή μας και να βάζουμε μια τάξη στο χάος. Αλλά  ίσως η χρονολόγηση να μην είναι η μόνη μορφή μέτρησης του χρόνου. Ίσως το ίδιο το Σύμπαν να έχει κάποιο χρονολογικό μηχανισμό, εντελώς διαφορετικό από τον δικό μας.

Στη σύγκρουση ανάμεσα στο Συμπαντικό χρόνο και εκείνον που επινόησε ο άνθρωπος, οφείλεται η εμφάνιση του παράξενου φαινομένου, που είναι γνωστό σαν χρονομετάθεση, όπου δύο διαστάσεις χρόνου λειτουργούν ταυτόχρονα και ο άνθρωπος ανακαλύπτει πως ζει, την ίδια στιγμή, στο παρόν και το παρελθόν (ή στο παρόν και το μέλλον).

Άκουσε προσεκτικά τις εξηγήσεις μου και το σπινθήρισμα των έξυπνων ματιών της πρόδινε πως κατανοούσε περισσότερα, απ’ όσα ήθελε να δείχνει με την προσποιητά απορημένη έκφραση της.

«Ονομάζομαι Ευπλασία», είπε, όταν σταμάτησα να μιλώ. «Δεν έχω καμία σχέση με τους αγροίκους που ζουν στην πόλη και ανήκω σε μια ομάδα επιστημόνων που ξεκίνησε από το Άλφα του Κενταύρου, για να εξερευνήσει τον πλανήτη σας.

Ο λαός μας, σαν φιλειρηνικός που ήταν, δεν περίμενε πως θα έβρισκε τόσο άγρια υποδοχή. Οι σύντροφοι μου εξοντώθηκαν με τον πιο φριχτό τρόπο κι’ εμένα με φυλάκισαν σ’ ένα σκοτεινό δωμάτιο, ντυμένο με μολυβένιες πλάκες.

Όταν οι δικοί μας έπαψαν να παίρνουν μηνύματα από το αστρόπλοιο, σάρωσαν την πόλη με μια ακτίνα τηλεμεταφοράς, για να πετύχουν την επιστροφή μας. Έτσι εξηγείται το γεγονός της απουσίας κάθε ζωντανής ύπαρξης εδώ. Όμως εγώ, κλεισμένη στην αδιαπέραστη μόνωση της φυλακής μου, δεν μπόρεσα να λευτερωθώ κι’ έτσι απόμεινα να περιμένω την επόμενη προσπάθεια, που δεν έχω τη δυνατότητα να υπολογίσω πότε θα γίνει, αφού ο τρόπος υπολογισμού του χρόνου στη Γη διαφέρει από τον Συμπαντικό χρόνο, που χρησιμοποιούμε εμείς.

Αν σου προξενεί κατάπληξη το πως λευτερώθηκα, είναι απλό να σου το εξηγήσω, αφού -μέσα στο χαλασμό- κανένας δεν έδωσε προσοχή στην ξεκλείδωτη πόρτα της φυλακής μου. Έτσι βρέθηκα να περιφέρω τη μοναξιά μου στους διαδρόμους και τα άδεια δωμάτια, μέχρι που η απρόσμενη παρουσία σου μου ‘φερε τον σύντροφο που είχα ανάγκη, για την ατελείωτη αναμονή της ακτίνας του χρόνου».

Όσο μιλούσε, την παρατηρούσα με άπειρο θαυμασμό και μακάριζα την τύχη που μου πρόσφερε χάρισμα αυτή τη συγκλονιστική εμπειρία.

Κάτω από το απέραντο υπόγειο του Ανάκτορου ανακαλύψαμε το κρυμμένο αστρόπλοιο, που ήταν φτιαγμένο από κάποιο άγνωστο ασημόχρωμο υλικό και είχε το σχήμα που δίνουν δυο πιατέλες, κολλημένες στα χείλη. Αλλά η πόρτα του ήταν κλειστή και η Ευπλασία δεν είχε τον μηχανισμό τηλεχειρισμού να την ανοίξει, αφού της είχαν αφαιρέσει τον εξοπλισμό, όταν της έβγαλαν τη στολή και την έντυσαν μ’ εκείνα τα μεσαιωνικά ρούχα.

Είδα στα μάτια της την απογοήτευση και την έσυρα μαλακά από το μπράτσο, μέχρι το φωτεινότερο δωμάτιο του επάνω ορόφου.

«Λατρεύω το φως», εξομολογήθηκε αργότερα, όταν ηρέμησε. «Στον τόπο που ζω δεν χάνεται ποτέ το φως, γι’ αυτό η έννοια του χρόνου μας είναι ακαθόριστη, αφού, δεν έχει ούτε αρχή ούτε τέλος. Μας είναι άγνωστη η βιολογική σας ανάγκη του ύπνου, μια και η ατελεύτητη φωτοπαρουσία μας χαρίζει αιώνια ζωτικότητα. Μετά τη γένεση ωριμάζουμε ταχύτατα και παραμένουμε στη νεανική αφθαρσία, μέχρι να μας διακόψει τη ζωή ο θάνατος, που πάντοτε έρχεται βίαια, αφού κανένας δεν πεθαίνει από τη φθορά του γηρασμού, που φέρνει ο αμείλικτος για σας χρόνος!

Δεν σου κρύβω, ότι εκείνο που μας προβλημάτισε περισσότερο ήταν αυτή η εναλλαγή από το φως στο σκοτάδι και ο φόβος, πως τούτο το γεγονός θα επηρέαζε καταλυτικά τους ζωικούς μας μηχανισμούς, σε τέτοιο σημείο, που -με την προσαρμογή μας στους νέους ρυθμούς ζωής- θα κινδυνεύαμε να χάσουμε τη νεανικότητα μας.»

Την άκουγα κατάπληκτος κι’ αναλογιζόμουν πως, τούτη η υπέροχη γυναίκα με την αγαλματένια κορμοστασιά, θα έπρεπε να γνωρίσει τη φριχτή μοίρα των γήινων πλασμάτων στην ατυχή περίπτωση που οι δικοί της δεν θα έστελναν την ακτίνα τηλεμεταφοράς. Από την άλλη μεριά, κάποιος γλυκός πόνος μέσα μου ζητούσε την παραμονή της στη Γη, να μου παραστέκεται αιώνια. Ίσως πάλι να έλπιζα πως κοντά της θα μάθαινα το ζηλεμένο μυστικό της αθανασίας, που μάγεψε και μαγεύει ανέλπιδα τις ανθρώπινες γενιές.

Έπειτα με πήρε και βαδίσαμε στην άμμο, έξω από τα τείχη της πόλης και αφεθήκαμε σιωπηλοί στη νωθρή ακινησία του τοπίου, που φλόγιζε, καθώς ο ήλιος βυθίζονταν στη χάση του.

Με το σουρούπωμα σηκώθηκε βιαστικά και μου ζήτησε να γυρίσουμε πίσω, γιατί ο ερχομός του σκοταδιού την τρόμαζε και πως γι’ αυτήν θα ήταν καλύτερα να κοιμηθεί σε χωριστό δωμάτιο, με αναμμένο το φως των καντηλεριών.

Έτσι και έγινε, μα το μυαλό μου δεν έβρισκε ησυχασμό στη σκέψη ΤΗΣ κι’ απόμεινα μισοξύπνητος να βιώνω του εφιάλτες, που μου τροφοδοτούσαν τα παιχνιδίσματα των σκιών της νύχτας. Είδα, λοιπόν, να ξεπροβάλλουν -σαν από όνειρο- άσπρες, διάφανες κλωστές μπαμπακιού από τον τοίχο και να μορφοποιούν αργά και σταθερά το αποτρόπαιο εκείνο γυναικείο παρουσίασμα, που τόσο με είχε συγκλονίσει την προηγούμενη βραδιά. Στη στιγμή πετάχτηκα όρθιος και, με μια φριχτή υποψία να μου τριβελίζει το μυαλό, έτρεξα στο διπλανό δωμάτιο. Αλλά η καρδιά μου γύρισε ησυχασμένη στον τόπο της, όταν -στο άπλετο φως των καντηλεριών- είδα την Ευπλασία να κοιμάται με χαμογελαστό το γαλήνιο πρόσωπό της.

Ξύπνησα από το τρυφερό άγγιγμα της παλάμης της πάνω στο μέτωπό μου.

Με κοιτούσε τόσο θλιμμένα, που ένιωσα το πέρασμα της στενοχώριας της να μου φουσκώνει την καρδιά. Αναστέναζε βαθιά, λες κι’ ήθελε να ξεπετάξει από τα σωθικά της το σαράκι που τη βασάνιζε.

«Δεν θα είμαι για πολύ καιρό ακόμα κοντά σου», είπε, ύστερα από λιγόλεπτη σιωπή. «Το αισθάνομαι πως πλησιάζει η στιγμή του αποχωρισμού και τρέμω στον ερχομό της. Χτες το βράδυ η συνείδηση άφησε το φυσικό μου σώμα και ταξίδεψε κοντά σου, μα σε είδα να φεύγεις τρομαγμένος και να έρχεσαι στο δωμάτιο μου, σαν να ήθελες κάτι να διαπιστώσεις. Στον Άλφα, να ξέρεις, οι αποστάσεις δεν μας κρατούν μακριά, αφού, όλοι, έχουμε την ικανότητα της Αστρικής Προβολής και -όταν διαλογιζόμαστε- η συνείδηση μας, εγκαταλείποντας την υλική φυλακή, μπορεί και ταξιδεύει σε τόπους ασύλληπτα μακρινούς για να πραγματώσει τις επιθυμίες μας. Εδώ, στον πλανήτη σας, νιώθω -μέρα στη μέρα- τις ικανότητες μου ν’ αδυνατίζουν, καθώς συγκλονίζομαι από την άγνωστη εμπειρία του ύπνου και από μια ακαταμάχητη έλξη για σένα, που εσείς αποκαλείτε έρωτα. Αισθάνομαι τόσο απέραντα κουρασμένη, που θαρρώ πως η αιτία που μαραζώνω και χάνω τη ζωτικότητα του κορμιού μου, είναι η αφόρητη πίεση που  ασκεί επάνω μου ο χρόνος. Θα επιθυμούσα, πριν φύγω, να μου χαρίσεις  την ομορφιά της ολοκλήρωσης, που προσφέρει ο γήινος έρωτας και με το δώρο αυτής της εμπειρίας να σε αποχωριστώ!”

Κατάλαβα την αληθινότητα του πάθους από τη λάμψη των ματιών της και εξομολογήθηκα και του δικού μου πάθους τη δύναμη γι’ αυτήν. Η νύχτα τούτη έμελλε να σφραγίσει το σπαραχτικό τέλος του δεσμού μας.

III.            

Μετέφερα στο δωμάτιο μου, όλα τα καντηλέρια που βρήκα. Ήθελα η βραδιά αυτή να έχει τη συγκλονιστικότητα μιας μυσταγωγικής τελετουργίας, όπου -στη θαμβωτική λάμψη εκατοντάδων κεριών- δυο υπάρξεις από διαφορετικούς κόσμους θα έσμιγαν ερωτικά.

Λίγο πριν πέσει το σκοτάδι, ο ουρανός φλογίστηκε από τα προμηνύματα της θύελλας που θα ξεσπούσε. Μα τούτο το γεγονός, διόλου δεν μας φόβιζε, αφού η πόρτα και τα παράθυρα ήταν καλά σφραγισμένα και ούτε υποψίασμα σκιάς δεν περνούσε στο φωτισμένο δωμάτιο.

Το ξεκίνημα της καταιγίδας μας βρήκε στο ανέβασμα του πυρετικού πάθους, με τη συνείδηση να σύρεται στα ονειρικά ταξιδέματα της ηδονής.

Ο βροντερός κρότος του κεραυνού μας συγκλόνισε, καθώς ένα από τα πελώρια κλωνάρια του πληγωμένου πλατανιού σύντριψε τα τζάμια του παράθυρου. Τα ριπίσματα του ανέμου, που πέρασαν από το άνοιγμα με φοβερή ταχύτητα, βύθισαν το δωμάτιο στο σκοτάδι.

Μέσα στο σπίθισμα των αστραπών, είδα την ακατονόμαστη μορφή της μέγαιρας, που φώλιαζε στην τρυφερή θέρμη της αγκαλιάς μου. Ούρλιαξα με απόγνωση και την απώθησα βίαια, όμως εκείνη κρατήθηκε απάνω μου με απίστευτη δύναμη, αφήνοντας ηδονικούς σπασμούς, καθώς έφτανε στην κορύφωση του πάθους της. Η απαίσια δυσωδία της σαπισμένης σάρκας πλημμύρισε και πάλι το δωμάτιο και μου έδωσε τη δύναμη ν’ αποσπαστώ από το κράτημα της και να τρέξω, πανικόβλητος, μακριά.

Όρμησε ξοπίσω μου και, πάνω που αισθάνθηκα το άγγιγμα της λαχανιασμένης ανάσας της, μια σμαραγδένια δέσμη ακτίνων σάρωσε το σκοτάδι με δονούμενο βουητό.

Άκουσα την κραυγή της και την είδα να στέκεται σαν ετοιμόρροπο, σάρκινο ερείπιο, που στη στιγμή διασπάστηκε σε μυριάδες φωτόνια, καθώς τη διαπερνούσαν οι πράσινες λόγχες της δέσμης.

Το χτύπημα της ακτίνας με βρήκε ακριβώς τη στιγμή που περνούσα στην ασφάλεια του μολυβένιου δωματίου κι’ έκλεινα την πόρτα ξοπίσω μου. Ένας τρομερός πόνος σ’ ολόκληρο το κορμί, μου ανέβασε ξεφωνητά, καθώς ένιωθα τις απίστευτες δυνάμεις, που προσπαθούσαν να μου διαμελίσουν τις σάρκες. Έπειτα, όλα στροβιλίστηκαν μέσα σ’ ένα πανδαιμόνιο χρωμάτων και απόκοσμων ήχων και οι αισθήσεις μ’ εγκατέλειψαν.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Η λίμνη Παλμύρα, με το σαπισμένο χιτώνιο πάνω της, πρόβαλε πάλι -απαράλλαχτη κι’ ασάλευτη- στα κατάπληκτα μάτια μου.

Η αίσθηση πως ήμουνα στο ΠΑΡΟΝ και μάλιστα ζωντανός, με χαροποίησε και με λύπησε σύγχρονα, αφού οι μνήμες της περιπέτειας που πέρασα μόλις πριν, κρατούσαν ζωντανές τις εικόνες της τραγικής κατάληξης που είχε η Ευπλασία. Αναρωτήθηκα, ποια να ‘ταν η αιτία που τη νύχτα, εκείνο το θεσπέσιο πλάσμα, μετατρέπονταν σε γυναικείο εφιάλτη, με σάρκες που σάπιζαν.

Ίσως το γεγονός της μεταφοράς της από ένα κόσμο (όπου η αέναη φωτοπαρουσία εξαφάνιζε την έννοια του χρόνου, χαρίζοντας την αιώνια αφθαρσία) σ’ έναν άλλο (όπου οι εναλλαγές της μέρας και της νύχτας διέκοπταν την συνεχή λειτουργικότητα του οργανισμού και καθόριζαν τα όρια του χρόνου σε μέρες, χρόνια και αιώνες) και η προσαρμογή της στις συνθήκες ζωής που επικρατούσαν εκεί, συντέλεσαν στην αποδιοργάνωση του ζωικού της μηχανισμού. Έτσι, στη διάρκεια της νύχτας, ο χρόνος υπέσκαφτε αμείλικτα τη βιολογική της ισορροπία με πολλαπλάσια ταχύτητα, απ’ ότι στα γήινα όντα, αφού προσμετρούσε στην ηλικία της και το διάστημα που είχε διανυθεί πριν από τη μεταφορά της στη γη.

            Την οριστική της κατάρρευση διέσωσε την τελευταία στιγμή η ακτίνα τηλεμεταφοράς, που την πήρε στον κόσμο της.

Εφιαλτική χρονομετάθεση

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Σ

την Ουτοπία, που τον αγέρα της βρωμίζει η αποσύνθεση των νεκρωμένων φυτών της λίμνης Παλμύρας, πλανάται ο φόβος του ακαθόριστου απάνω από τ’ άφθαρτα ερείπια, που η ιστορία τους χάνεται στο θρύλο.

"A Dictionary of Angels",Gustav Davidson (The Free Press)

Είδος: Λεξικό
Συγγραφέας: Gustav Davidson
Βαθμολογία: 9/10
Περισσότερα:εδώ

O Gustac Davodson ανταποκρινόμενος στην ανάγκη της ανθρωπότητας για περισσότερο φως και ελπίδα μετά τους δύο μεγάλους παγκόσμιους πολέμους προσφέρει σε κάθε αναζητητή το φως των Αγγέλων συγκεντρώνοντας σε ένα μεγάλο ευρετήριο υπό μορφή λεξικού όλα σχεδόν τα ονόματα και τις ιδιότητες των Αγγέλων από όλες τις παραδόσεις,θρησκείες και εσωτερικά συστήματα όπως η Καμπάλα. Το Εν Λόγω έργο  εκθειάζουν ακόμα και η εφημερίδα  Timesof  London  λέγοντας πως είναι ενα “ τρομερά ενημερωτικό βιβλίο το οποίο προσφέρει   ανεξάντλητη αγαλλίαση σε όλους τους αναζητητές της σοφίας”

A Dictionary of Angels(1971),Gustav Davidsom,Εκδ. The Free Press

Γράφει ο Παναγιώτης Κάρδαρης

A Dictionary of Angels(1971),Gustav  Davidsom,Εκδ. The Free Press

O Gustac Davodson ανανταποκρινόμενος στην ανάγκη της ανθρωπότητας για περισσότερο φως και ελπίδα μετά τους δύο μεγάλους παγκοσμίους πολέμους προσφέρει σε κάθε αναζητητή το φως των Αγγέλων συγκεντρώνοντας σε ένα μεγάλο ευρετήριο υπό μορφή λεξικού όλα σχεδόν τα ονόματα και τις ιδιότητες των Αγγέλων από όλες τις παραδόσεις,θρησκείες και εσωτερικά συστήματα όπως η Καμπάλα. Το Εν Λόγω έργο  εκθειάζουν ακόμα και η εφημερίδα  Times of  London  λέγωντας πως είναι ενα “ τρομερά ενημερωτικό βιβλίο το οποίο προσφέρει   ανεξάντλητη αγαλλίαση σε όλους τους αναζητητές της σοφίας” 

"Το ασημένιο κλειδί", Howard Phillips Lovecraft (Αίολος)

Είδος: Λογοτεχνία
Συγγραφέας: Howard Phillips Lovecraft
Βαθμολογία: 9/10
Περισσότερα:εδώ

Οι εκδόσεις Αίολος προφέρουν στο Ελληνικό αναγνωστικό κοινό την μοναδική ευκαιρία να ταξιδέψουν στις ονειροχώρες του προφήτη του Χάους των Μεγάλων  παλαιών. Τα κείμενα μέσα στο βιβλίο ανήκουν στην πιο δημιουργική περίοδο του Λάβκραφτ,σε μια περίοδο που ανηκει στο ζενίθ της συγγραφικής του έμπνευσης ο συγγραφέας μας εισάγει  στον αλλόκοσμο άλλων χα;οτικών διαστάσεων όπου βασιλεύει ο τρόμος και το μυστήριο.Το διηγημα του με τίτλο “Το ασημένο κλειδί” καθώς και το “πέρα από τις πύλες του ασημένιου κλειδιού το οποίο έγραψε σε συνεργασία με τον Ε. Χόφμαν Πράις καθηλώνουν τον αναγνώστη από την πλούσια περιγραφή των χαοτικών διαστάσεω ν ειδικά δεν το δεύτερο είναι ενδεδυμένο με  ένα πιο χαοτικό φιλοσοφικό και απόκρυφο υπόβαθρο και βάζει τον Αναγνώστη στην λογική της εξωδιαστατικής ύπαρξης και της ασυνέχειας του πραγματικού χωροχρόνου.Μέσα στο ίδιο βιλίο δημοσιεύται και το “στους τείχοτυς της Έρυξ” που εκδόθηκε για πρώτη φορά το  1935 και αποτελεί την μοναδική προσπάθεια του Λαβκραφτ  να γράψει διήγημα επιστημονικής φαντασίας αποτυπόνωντας την απαίτηση του κόσμου της εποχής του να ανακαλύψει το διάστημα καθώς και τους φόβους μιας τέτοιας ανακάλυψης..Είναι πραγματικά ένα από τα καλύτερα βιβλία του κόσμου του φανταστικού και δεν πρέπει να λείπει από την βιβλιοθήκη του κανενός κυνηγού του ονειρόκοσμου.

ΤΟ ΑΣΗΜΕΝΙΟ ΚΛΕΙΔΙ(1989),Χ.Φ ΛΑΒΚΡΑΦΤ,εκδ Αίολος

Γράφει ο Παναγιώτης Κάρδαρης

ΤΟ ΑΣΗΜΕΝΙΟ ΚΛΕΙΔΙ(1989),Χ.Φ ΛΑΒΚΡΑΦΤ,εκδ Αίολος

Οι εκδόσεις Αίολος προφέρουν στο Ελληνικό αναγνωστικό κοινό την μοναδική ευκαιρία να ταξιδέψουν στις ονειροχώρες του προφήτη του Χάους των Μεγάλων  παλαιών. Τα κείμενα μέσα στο βιβλίο ανήκουν στην πιο δημιουργική περίοδο του Λάβκραφτ,σε μια περίοδο που ανηκει στο ζενίθ της συγγραφικής του έμπνευσης ο συγγραφέας μας εισάγει  στον αλλόκοσμο άλλων χα;οτικών διαστάσεων όπου βασιλεύει ο τρόμος και το μυστήριο.Το διηγημα του με τίτλο “Το ασημένο κλειδί” καθώς και το “πέρα από τις πύλες του ασημένιου κλειδιού το οποίο έγραψε σε συνεργασία με τον Ε. Χόφμαν Πράις καθηλώνουν τον αναγνώστη από την πλούσια περιγραφή των χαοτικών διαστάσεω ν ειδικά δεν το δεύτερο είναι ενδεδυμένο με  ένα πιο χαοτικό φιλοσοφικό και απόκρυφο υπόβαθρο και βάζει τον Αναγνώστη στην λογική της εξωδιαστατικής ύπαρξης και της ασυνέχειας του πραγματικού χωροχρόνου.Μέσα στο ίδιο βιλίο δημοσιεύται και το “στους τείχοτυς της Έρυξ” που εκδόθηκε για πρώτη φορά το  1935 και αποτελεί την μοναδική προσπάθεια του Λαβκραφτ  να γράψει διήγημα επιστημονικής φαντασίας αποτυπόνωντας την απαίτηση του κόσμου της εποχής του να ανακαλύψει το διάστημα καθώς και τους φόβους μιας τέτοιας ανακάλυψης..Είναι πραγματικά ένα από τα καλύτερα βιβλία του κόσμου του φανταστικού και δεν πρέπει να λείπει από την βιβλιοθήκη του κανενός κυνηγού του ονειρόκοσμου.

"Αναζητώντας την κλείδα του Σολομώντας", Ιωάννης Μαραθάκης (Ειδικός Τύπος)

Είδος: Μελέτη
Συγγραφέας: Ιωάννης Μαραθάκης
Βαθμολογία: 9/10
Περισσότερα:εδώ

Η Επίκλητική Μαγεία,η γνωστή σε όλους Σολομωνική,η τέχνη της προσταγής του μυστηριώδους αόρατου κόσμου των  πνευμάτων,ένα ιδιαίτερα γοητευτικό  θέμα στις συζητήσεις όσων θέλουν να ασχοληθούν με την τέχνη της μαγείας,αναλύεται στο σύγχρονο και προτώτυπο για τα ελληνικά δεδομένα βιβλίο του Ιωάννη Μαραθάκη μέσα από μια συγκριτική μελέτη των κειμένων της επικλητικής γραμματείας, σε μια προσπάθεια να εξηγήσει στο ενδιαφερόμενο κενό,τι είναι τελικά η τέχνη της επίκλησης και τι είναι αυτά τα μαγικά βιβλία που αποδώθηκαν στον θρυλικό βασιλιά Σολομώντα. Ο ίδιος ο συγγραφεας στον πρόλογο του ομολογεί πως αυτό του το έργο είναι το βιβλίο που θα ήθελα να είχε  διαβάσει στην αρχή της ενασχόλησης του,ο ειλικρινής αναγνώστης θα συμφωνήσει μαζί του καθώς το τελικό αποτέλσμα δικαιώνει ως ένα ικανοποιητικό βαθμό την παραπάνω προσδοκία.

ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΚΛΕΙΔΑ ΤΟΥ ΣΟΛΟΜΩΝΤΑ(2007),Ιωάννης Μαραθάκης,εκδ. Ειδικός Τύπος

Γράφει ο Παναγιώτης Κάρδαρης

ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΚΛΕΙΔΑ ΤΟΥ ΣΟΛΟΜΩΝΤΑ(2007),Ιωάννης Μαραθάκης,εκδ. Ειδικός Τύπος

Η Επίκλητική Μαγεία,η γνωστή σε όλους Σολομωνική,η τέχνη της προσταγής του μυστηριώδους αόρατου κόσμου των  πνευμάτων,ένα ιδιαίτερα γοητευτικό  θέμα στις συζητήσεις όσων θέλουν να ασχοληθούν με την τέχνη της μαγείας,αναλύεται στο σύγχρονο και προτώτυπο για τα ελληνικά δεδομένα βιβλίο του Ιωάννη Μαραθάκη μέσα από μια συγκριτική μελέτη των κειμένων της επικλητικής γραμματείας,σε μια προσπάθεια να εξηγήσει στο ενδιαφερόμενο κενό,τι είναι τελικά η τέχνη της επίκλησης και τι είναι αυτά τα μαγικά βιβλία που αποδώθηκαν στον θρυλικό βασιλιά Σολομώντα.Ο ίδιος ο συγγραφεας στον πρόλογο του ομολογεί πως αυτό του το έργο είναι το βιβλίο που θα ήθελα να είχε  διαβάσει στην αρχή της ενασχόλησης του,ο ειλικρινής αναγνώστης θα συμφωνήσει μαζί του καθώς το τελικό αποτέλσμα δικαιώνει ως ένα ικανοποιητικό βαθμό την παραπάνω προσδοκία.

"Νεκρονομικόν,Το Μονοπάτι του Μαύρου Θεού", Γιώργος Ιωαννίδης (Αρχέτυπο)

Είδος: Μελέτη
Συγγραφέας: Γεώργιος Ιωαννίδης
Βαθμολογία: 9/10
Περισσότερα:εδώ

Τι είναι τελικά αυτό που λέμε ρεύμα του Νεκρονόμικον,λειτουργεί η μαγεία του καταραμένου αλλά και ανύπαρκτου Βιβλίου; πως συδυάζεται η φιλολογία περί Μεγάλων Παλαιών με άλλα σύγχρονα εσωτερικά συστήματα; πως μπορούμε να βαδίσουμε το μονοπάτι του Μαύρου Θεού,την ατραπόυ που αλχημικά καταλήγει στον εσωτερικό μας μάυρο ήλιο και στον μαύρο θρόνο της σοφίας;σε όλα αυτά και ακόμα περισσότερα ερωτήματα έρχεται να μας απαντήσει ο Γιώργος Ιωαννίδης στο δεύτερο βιβλίο του με τον Τίτλο Νεκρονόμικον μέσα στο οποίο περιγράφει με ευκρινή τρόπο το απόσταγμα της εσωτερικής  και πρακτικής του εμπειρίας μέσα από αυτό το μαγικό ρεύμα..Είναι ωφελιμο για τον αναζητητή να προσθέσουμε εδώ ότι  το ο συγγραφέας προτοτυπεί αφιερώντας ένα ολόκληρο κεφάλαιο στις αναλύσεις των κλιφώθ κάτι που είναι πρωτόγνωρο στα εώς τώρα ελληνικά εκδοτικά δεδομένα.Τέλος στα τελευταία κεφάλαια μπορεί κανείς να βρει πρακτικές μέσω των οποίων θα ανοιξει το νου του στο χάος και θα βρει την εσώτερη φλόγα του.

ΝΕΚΡΟΝΟΜΙΚΟΝ,Το Μονοπάτι του Μαύρου Θεού (2011), Γιώργος Ιωαννίδης,εκδ.Αρχέτυπο

Γράφει ο Παναγιώτης Κάρδαρης

ΝΕΚΡΟΝΟΜΙΚΟΝ,Το Μονοπάτι του Μαύρου Θεού (2011), Γιώργος Ιωαννίδης,εκδ.Αρχέτυπο

Τι είναι τελικά αυτό που λέμε ρεύμα του Νεκρονόμικον,λειτουργεί η μαγεία του καταραμένου αλλά και ανύπαρκτου Βιβλίου; πως συδυάζεται η φιλολογία περί Μεγάλων Παλαιών με άλλα σύγχρονα εσωτερικά συστήματα; πως μπορούμε να βαδίσουμε το μονοπάτι του Μαύρου Θεού,την ατραπόυ που αλχημικά καταλήγει στον εσωτερικό μας μάυρο ήλιο και στον μαύρο θρόνο της σοφίας;σε όλα αυτά και ακόμα περισσότερα ερωτήματα έρχεται να μας απαντήσει ο Γιώργος Ιωαννίδης στο δεύτερο βιβλίο του με τον Τίτλο Νεκρονόμικον μέσα στο οποίο περιγράφει με ευκρινή τρόπο το απόσταγμα της εσωτερικής  και πρακτικής του εμπειρίας μέσα από αυτό το μαγικό ρεύμα..Είναι ωφελιμο για τον αναζητητή να προσθέσουμε εδώ ότι  το ο συγγραφέας προτοτυπεί αφιερώντας ένα ολόκληρο κεφάλαιο στις αναλύσεις των κλιφώθ κάτι που είναι πρωτόγνωρο στα εώς τώρα ελληνικά εκδοτικά δεδομένα.Τέλος στα τελευταία κεφάλαια μπορεί κανείς να βρει πρακτικές μέσω των οποίων θα ανοιξει το νου του στο χάος και θα βρει την εσώτερη φλόγα του.

"The secret teachings of all ages", Manly P. Hall (Tarcher/ Penguin)

Είδος: Μελέτη
Συγγραφέας: Manley Palmer Hall
Βαθμολογία: 7/10
Περισσότερα:εδώ

Οι εσωτερικές διδασκαλίες και φιλοσοφίες που δημιουργήθηκαν στην πάροδο των αιώνων αφηγούνται την εξελικτική πορεία της ανθρωπότητας. Μύθοι, σύμβολα και ιστορικές προσωπικότητες μελετούνται και αναλύονται στο πλεόν κλασσικό και τρομερά εμπεριστατωμένο έργο του Manly P. Hall. Ειδωμένο από την διεισδυτική ματιά ενός πιστού λάτρη των Αρχαίων Μυστηρίων αποδίδεται η πραγματική ουσία και το νόημα του εσωτερισμού.

ΤΗΕ SECRET TEACHINGS OF ALL AGES ( 1928 ), Manly P. Hall, Tarcher/ Penguin

ΤΗΕ SECRET TEACHINGS OF ALL  AGES ( 1928 ), Manly P. Hall, Tarcher/ Penguin

Οι εσωτερικές διδασκαλίες και φιλοσοφίες που δημιουργήθηκαν στην πάροδο των αιώνων αφηγούνται την εξελικτική πορεία της ανθρωπότητας. Μύθοι, σύμβολα και ιστορικές προσωπικότητες μελετούνται και αναλύονται στο πλεόν κλασσικό και τρομερά εμπεριστατωμένο έργο του Manly P. Hall. Ειδωμένο από την διεισδυτική ματιά ενός πιστού λάτρη των Αρχαίων Μυστηρίων αποδίδεται η πραγματική ουσία και το νόημα του εσωτερισμού.

"Η Λευκή βίβλος της Παραψυχολογίας", Νικόλαος Κουμαρτζής (IWrite)

Είδος: Μελέτη
Συγγραφέας: Νικόλαος Κουμαρτζής
Βαθμολογία: 9/10
Περισσότερα:εδώ

Ανέκαθεν τα παραφυσικά φαινόμενα καθώς και οι κρυμμένες δυνατότητες της ανθρώπινης φύσης, η βίωση εμπειριών που κυμαίνονται έξω από τα στενά όρια της λογικής ήταν, είναι και θα είναι ένα από τα πιο αγαπημένα θέματα συζήτησης γενεών και γενεών. Στην Λευκή Βίβλο της Παραψυχολογίας, ο ερευνητής και συγγραφέας, μέλος  της Βρετανικής εταιρίας Ψυχικών ερευνών, Νικόλαος Κουμαρτζής, ξετυλίγει με επιστημονική μέθοδο τα μυστήρια του κόσμου της παραψυχολογίας φέρνοντας με αυτόν τον τρόπο μια νέα κουλτούρα στην εξέταση των ψυχικών φαινομένων στην χώρα μας και αφήνωντας ανεξίτηλα το στίγμα του στην μελέτη του παράξενου.

Η Λευκή βίβλος της Παραψυχολογίας, (2011 ), Νικόλαος Κουμαρτζής, εκδ. IWrite

Η Λευκή βίβλος της Παραψυχολογίας, (2011 ), Νικόλαος Κουμαρτζής, εκδ. IWrite

Ανέκαθεν τα παραφυσικά φαινόμενα καθώς και οι κρυμμένες δυνατότητες της ανθρώπινης φύσης, η βίωση εμπειριών που κυμαίνονται έξω από τα στενά όρια της λογικής ήταν, είναι και θα είναι ένα από τα πιο αγαπημένα θέματα συζήτησης γενεών και γενεών. Στην Λευκή Βίβλο της Παραψυχολογίας, ο ερευνητής και συγγραφέας, μέλος  της Βρετανικής εταιρίας Ψυχικών ερευνών, Νικόλαος Κουμαρτζής, ξετυλίγει με επιστημονική μέθοδο τα μυστήρια του κόσμου της παραψυχολογίας φέρνοντας με αυτόν τον τρόπο μια νέα κουλτούρα στην εξέταση των ψυχικών φαινομένων στην χώρα μας και αφήνωντας ανεξίτηλα το στίγμα του στην μελέτη του παράξενου.

"Η σοφία της αγάπης", Jacob Needleman (Αρχέτυπο)

Είδος: Φιλοσοφία
Συγγραφέας: Jacob Needleman
Βαθμολογία: 7/10
Περισσότερα:εδώ

Τι είναι άραγε η αγάπη; Ηδονή, πάθος, βιολογική ανάγκη ή επίγνωση του άλλου σ' ένα κοινό ταξίδι συνειδητότητας; Το αριστουργηματικό έργο του Jacob Needleman δίδει μια νέα εμπειρία της αγάπης ως απάυγαυσμα του μύθου και της ιερής σοφίας. Το μεγαλείο της αναδεικνύει η ποίηση του μεγάλου Σούφι μύστη Ρούμι, τα λόγια του Αποστόλου Παύλου όπως και η συγκινητική ιστορία της Βαυκίδος και του Φιλήμονα. Συνεπώς, γεννιέται μια φιλοσοφία ζωής που εστιάζει στην αναζήτηση της πραγματικής αγάπης ως ένωση με τον ανώτερό μας εαυτό.

Η ΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ( 2009), Jacob Needleman, Εκδ. Αρχέτυπο

Η ΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ( 2009), Jacob Needleman, Εκδ. Αρχέτυπο

Τι είναι άραγε η αγάπη? Ηδονή, πάθος, βιολογική ανάγκη ή επίγνωση του άλλου σ' ένα κοινό ταξίδι συνειδητότητας? Το αριστουργηματικό έργο του Jacob Needleman δίδει μια νέα εμπειρία της αγάπης ως απάυγαυσμα του μύθου και της ιερής σοφίας. Το μεγαλείο της αναδεικνύει η ποίηση του μεγάλου Σούφι μύστη Ρούμι, τα λόγια του Αποστόλου Παύλου όπως και η συγκινητική ιστορία της Βαυκίδος και του Φιλήμονα. Συνεπώς, γεννιέται μια φιλοσοφία ζωής που εστιάζει στην αναζήτηση της πραγματικής αγάπης ως ένωση με τον ανώτερό μας εαυτό.

"Ενυδρία", Βάγια Ψευτάκη (Ars Nocturna)

Είδος: Λογοτεχνία
Συγγραφέας: Βάγια Ψευτάκη
Βαθμολογία: 9/10
Περισσότερα:εδώ

Η κατάδυση στην άβυσσο των ονείρων αναδεικνύει κρυφές πτυχές του υποσυνειδήτου αλλά και ανεκπλήρωτες επιθυμίες που θάφτηκαν στον ωκεανό της ψυχής. Ποιος τολμάει να βουτήξει, να ενώσει τα χαμένα κομμάτια και να γνωρίσει την κρυμμένη σοφία? Δύο παράλληλοι κόσμοι αναπτύσσονται στο μυθιστόρημα της Βάγιας Ψευτάκη- η καθημερινή ζωή στην ελληνική κοινωνία και η παράδοξη επικράτεια της Ενυδρίας κάθως ένα διαφορετικό πλάσμα, το Ψάρι, αναζητά την ταυτότητά του, το φύλο του και εν τέλει την ψυχή του. Ένα μαγικό παραμύθι που μιλάει κατευθείαν στην ψυχή του αναγνώστη.

ΕΝΥΔΡΙΑ ( 2011), Βάγια Ψευτάκη, Ars Nocturna

 ΕΝΥΔΡΙΑ ( 2011), Βάγια Ψευτάκη, Ars Nocturna

Η κατάδυση στην άβυσσο των ονείρων αναδεικνύει κρυφές πτυχές του υποσυνειδήτου αλλά και ανεκπλήρωτες επιθυμίες που θάφτηκαν στον ωκεανό της ψυχής. Ποιος τολμάει να βουτήξει, να ενώσει τα χαμένα κομμάτια και να γνωρίσει την κρυμμένη σοφία? Δύο παράλληλοι κόσμοι αναπτύσσονται στο μυθιστόρημα της Βάγιας Ψευτάκη- η καθημερινή ζωή στην ελληνική κοινωνία και η παράδοξη επικράτεια της Ενυδρίας κάθως ένα διαφορετικό πλάσμα, το Ψάρι, αναζητά την ταυτότητά του, το φύλο του και εν τέλει την ψυχή του. Ένα μαγικό παραμύθι που μιλάει κατευθείαν στην ψυχή του αναγνώστη.

O Δρόμος προς τον ουρανό No2

Ώσπου μια μέρα, καθώς καθόσουν αμέριμνος στο λεωφορείο πηγαίνοντας να εκπληρώσεις ορισμένες από τις πολλές υποχρεώσεις που σε πνίγουν, νιώθεις ξαφνικά μια απίστευτη χαλάρωση. Όλα αρχίζουν να ξεθωριάζουν και πλέον σε τυλίγει το σκοτάδι. Κατακλύζεσαι ξανά από την ίδια αρμονία που είχε τυλίξει κάθε κύτταρο της ύπαρξής σου σε εκείνο το πρώτο παράξενο όραμα. Δε νιώθεις τώρα κανένα άγχος, αντιθέτως Οι μέρες περνούν δίχως κανένα σημάδι, έστω όνειρο που να δείξει ότι όλα αυτά που είδες κι έζησες ήταν πραγματικά. Πλέον έχεις ήδη αρχίσει να πιστεύεις πώς όλα τα έπλασες εσύ στην προσπάθειά σου να επιβιώσεις σε αυτόν τον δύσκολο κι επίπονο κόσμο. Αρχίζεις να απογοητεύεσαι, λοιπόν, που το ένστικτο αυτοσυντήρησης σε πλάνεψε με τέτοιο τρόπο. Η ζωή σου συνεχίζεται το ίδιο άθλια και ο καιρός περνά...

έχεις την αίσθηση ότι όλα βρίσκονται στη θέση τους. Ανοίγεις τα μάτια και συνειδητοποιείς ευχάριστα ξαφνιασμένος ότι είσαι στην αγορά της Χρυσής Πόλης, του τόπου εκείνου που στιγμάτισε τον τελευταίο καιρό τη ζωή σου!
Η αγορά είναι γεμάτη πλήθος κόσμου. Γύρω σου επικρατεί η ευδαιμονία! Άντρες, γυναίκες, παιδιά, όλοι χορεύουν ασταμάτητα, αγκαλιάζονται και φιλιούνται σα να είναι η πιο σημαντική στιγμή της ζωής τους. Η χαρά είναι ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους και συνυφασμένη με το χαμόγελό τους! Τα γέλια κι η ευδιαθεσία είναι διάσπαρτα σε όλη την Πόλη. Όλη αυτή την όμορφη ατμόσφαιρα συνοδεύει ένας ύμνος. Άγγελοι, άνθρωποι και διάφορες άλλες οντότητες ψάλλουν όλοι μαζί... “Ζήτω ο Κύριος! Ζήτω ο Άγιος Ένας! Ζήτω τα Άγια Ζώντα Δημιουργήματα!”. 
Μέσα στο πλήθος σού τραβάει την προσοχή μια πανέμορφη κοπέλα. Στέκεται εκεί χαρούμενη, ευτυχισμένη. Τα ξανθά, μακριά, σγουρά μαλλιά της πέφτουν πάνω στο λευκό νεαρό δέρμα της, ενώ τα μεγάλα μπλε μάτια της λάμπουν μαζί με τα συναισθήματά της! Όλα αυτά σε συνδυασμό με τα χαρακτηριστικά της την καθιστούν στα μάτια σου άγγελο. Η μοναδική της παρουσία σε πλησιάζει με ένα ζεστό χαμόγελο. 
Γεια σου! Είμαι η Εσθήρ!
Νιώθεις ανίκανος ν' απαντήσεις! Ο Θείος Έρωτας έχει κατακλύσει την ύπαρξή σου... Η κοπέλα, η Πόλη, όλα σε κάνουν να βιώνεις μια πρωτόγνωρη συναισθηματική φόρτιση, να ζεις μια εντελώς καινούργια ψυχική εμπειρία. Η Εσθήρ φαίνεται να καταλαβαίνει την κατάστασή σου μα αντιδρά παράξενα, σχεδόν θυμωμένα. Σα μάνα που μαλώνει το παιδί της διακόπτει την έκστασή σου.
Μην ερωτεύεσαι το μέρος! Δεν είναι ο σκοπός σου ούτε αυτός ούτε να μείνεις αιώνια σε αυτήν την Πόλη! Κανείς δεν είναι ευπρόσδεκτος εδώ έχοντας την ως στόχο και κανένας πραγματικός κάτοικός της δε θέλει να παραμείνει σ' αυτήν. Healer, η Χρυσή Πόλη πρέπει να κατεδαφιστεί! Αυτό είναι το μέλλον της! Δυστυχώς, οι κάτοικοι του τόπου μας αντιμετωπίζουν ένα σοβαρό πρόβλημα. Έχουν την τάση να λησμονούν την Αλήθεια με αποτέλεσμα να χάνουν τις δοκιμασίες που τους τίθενται. Έτσι, μπορεί να καταφέρνουν αρκετοί να εισέλθουν στο μεγαλείο της Πόλης μας, αλλά πολλούς απ' αυτούς τους διώχνουμε. Το μυστικό, ωστόσο, για να καταφέρεις να ξεπεράσεις τον κίνδυνο αυτό, είναι να συνδυάσεις την πνευματική σου όραση με τη φωνή της καρδιάς σου.
Πράγματι, αν και επικρατεί χαρά, βλέπεις στο βάθος αγγέλους με πανοπλίες και δόρατα να οδηγούν μια ουρά από πρώην πολίτες προς μία από τις 12 πύλες προκειμένου να τους εκδιώξουν από εδώ. Τα λόγια της Εσθήρ σε πείθουν για την αλήθεια των πραγμάτων, αλλά σου δημιουργούν πολλά ερωτηματικά. Γιατί σε αποκάλεσε healer, δηλαδή γιατρευτή, και γιατί η Πόλη θα γκρεμιστεί; Προς τι αυτό το προσωνύμιο και γιατί εσύ να είσαι αυτός ο γιατρευτής; Μήπως αποτελεί κάποιο μυστικό όνομα, κάποιο κλειδί που ξεκλειδώνει μυστικά της ύπαρξής σου; Ποια είναι η πνευματική όραση για την οποία σου κάνει τώρα λόγο και πως ενεργοποιείται; Δεν μπορείς να καταλάβεις πολλά, αλλά δεν ρωτάς κι όλας. Θέλεις πρώτα να μάθεις για τον ύμνο που ακούς εδώ και ώρα.
Εσθήρ, ποια είναι τα Άγια Ζώντα Δημιουργήματα;
Είναι πλάσματα του Δημιουργού και έχουν σκοπό τη βοήθεια. Διακρίνονται σε κατηγορίες. Τώρα οφείλεις να μάθεις πως η δημιουργία αποτελεί ένα Θαύμα και το σύμπαν από το οποίο προέρχεσαι δεν είναι το μοναδικό που υπάρχει.
Νιώθεις ξαφνικά να υπερίπτασαι στο κενό του διαστήματος κι η Πόλη να έχει χαθεί. Μια απαλή μουσική χαϊδεύει τ' αυτιά σου. Για μια στιγμή σε πιάνει πανικός μέχρι που βλέπεις πώς δεν είσαι μόνος. Με ανακούφιση συνειδητοποιείς πώς δίπλα σου βρίσκεται η Εσθήρ. Στο οπτικό σου πεδίο βλέπεις πολλούς πλανήτες διάσπαρτους εδώ κι εκεί πάνω στους οποίους κατοικεί ζωή, ενώ τον καθένα τον φυλάνε κάποια όντα. Κάπου βλέπεις να βρίσκεται κι η Γη. Το θέαμα είναι απλά απίστευτο κι έχεις μείνει άφωνος.
Τα σύμπαντα είναι πολλά και το καθένα έχει τ' όνομά του. Στο δικό σας, λοιπόν, τη Γαία, αντιστοιχούν οι Εϊός, σε ένα άλλο οι Εέλ κ.ο.κ.
Όλα πάλι χάνονται αστραπιαία όπως δημιουργήθηκαν και βρίσκεστε ξανά πίσω στην αγορά της Χρυσής Πόλης. Έχεις μείνει άφωνος με την εμπειρία και με τα καινούργια δεδομένα που πληροφορήθηκες και δεν μπορείς να πιστέψεις αυτό που ακούς. Τόσα χρόνια δεν ακούς τίποτα άλλο στη ζωή σου πέρα από ανθρώπους να σε διδάσκουν για τη μοναδικότητα του κόσμου που ζεις, για την δύναμη και την οξύνοια του γένους σου. Όλα αυτά τώρα καταρρέουν μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Παρατηρείς μέσα σ' αυτήν τη φόρτιση ότι την Εσθήρ λούζει ένα λευκό φως που εκπέμπει αγνή δύναμη. Η γυναίκα σε παίρνει από το χέρι και σε πηγαίνει μια βόλτα στην Πόλη. Βλέπεις τώρα κι από κοντά τους ανθρώπους που απομακρύνονται από τον τόπο αυτό, ενώ ταυτόχρονα συνειδητοποιείς πως η επικρατούσα χαρά δεν έχει κάποια συγκεκριμένη αιτία εκδήλωσης, πέρα από την ίδια την παραμονή στην πόλη, όταν αυτή βέβαια συνδυάζεται με την αδιάκοπη προσπάθεια για εξέλιξη. Αυτό που σε παραξένεψε περισσότερο είναι πώς οι άγγελοι με τις πανοπλίες και τα δόρατα, αντί να είναι θυμωμένοι κι άγριοι με τους ανθρώπους στην ουρά για την Έξοδο, όπως νόμιζες στην αρχή, είναι εμφανώς δυσαρεστημένοι και θλιμμένοι με το γεγονός. Στην άκρη της πόλης, μπροστά από μια πύλη, βλέπεις κάποιους να ετοιμάζουν ένα καραβάνι με καμήλες. Πέρα από την πύλη βλέπεις να απλώνεται μια ψυχρή, άγονη έρημος. “Η έρημος που το εγώ στραγγαλίζεται σα μωρό που κλαίει” ακούγεται η φωνή της Εσθήρ. Όλες οι καμήλες έχουν ένα κέρατο όμοιο με το εβραϊκό γράμμα ש (σίν=μυτερή άκρη). Μέσα στις τόσες ξεχωρίζεις μία που σου τραβάει την προσοχή. Τη νιώθεις οικεία και είναι η μόνη που έχει στο στέρνο της χαραγμένο το εβραϊκό γράμμα ז (ζάιν=σπαθί-εργαλείο). “Είναι τα νεφές των πολιτών, τα μέσα για να φύγουν μέσα στην έρημο και ν΄ αντιμετωπίσουν την Έσχατη Δοκιμασία, να ικανοποιήσουν τον Έσχατο Σκοπό” πρόσθεσε η Εσθήρ λες και γνώριζε από πριν τα ερωτήματα που σου δημιουργούσε αυτή η περιήγηση. Μετά από αυτή την ενδιαφέρουσα βόλτα, επιστρέφετε πίσω στην αγορά. Εκείνη πλέον δεν έχει τίποτα άλλο να σου πει, γι' αυτό απλά σου χαμογελάει για τελευταία φορά κι αρχίζει να απομακρύνεται και να χάνεται ξανά μέσα στο πλήθος. Για λίγες στιγμές ακόμα διακρίνεις τη μορφή της μέσα στον όχλο, ώσπου τα πάντα ξεθωριάζουν.
Ξυπνάς ελαφρώς ζαλισμένος μέσα στο λεωφορείο και συνειδητοποιείς πώς έχεις απομακρυνθεί κατά πολύ από τον αρχικό σου προορισμό! Ωστόσο, δεν πανικοβάλλεσαι! Απλά, σα να μην έγινε τίποτα παίρνεις αργά και βαριά το δρόμο της επιστροφής, λες κι αυτός θα ήταν που θα σε απομάκρυνε από την γαλήνη της Χρυσής Πόλης. Κατά τη διάρκεια της επιστροφής αξιολογείς όσα είδες. “Πλέον είμαι σίγουρος πώς δεν πρόκειται τίποτα για πλάνη! Όλα είναι αλήθεια! Δεν γίνεται να μην είναι! Και η Εσθήρ... ήταν τόσο όμορφη και απτή που απλά δεν υφίσταται η περίπτωση να μην υπάρχει! Κάτι γίνεται... Γιατί τώρα όλα αυτά; Γιατί εγώ σε αυτήν την περιπέτεια; Ποια ήταν στ' αλήθεια αυτή η Εσθήρ; Τη γνωρίζω ή έστω υπάρχει κάπου στην πραγματικότητα; Μακάρι... Και γιατί να με αποκαλεί healer; Τι θέλει να μου πει μ' αυτό; Μήπως αποτελεί το μυστικό όνομα της ίδιας μου της ψυχής; Δεν ξέρω... Τι να ήταν όλα αυτά που είδα..; Η Χρυσή Πόλη φαίνεται να με καλεί κι εγώ να υπακούω σε αυτό το μαγικό της κάλεσμα! Νιώθω πώς γνωρίζω τι είναι τα Άγια Ζώντα Δημιουργήματα, τα νεφές! Αυτή η καμήλα; Μήπως ήταν η δική μου; Πού να πηγαίνουν άραγε οι άνθρωποι που εκδιώκονται από την Πόλη; Όσο γι' αυτή τη διδασκαλία περί πολλών συμπάντων, πρώτη φορά την ακούω! Αλλά φαίνεται να έχει κάποια υπόσταση... Μέσα σε αυτό το άπειρο διάστημα, γιατί να υπάρχει ζωή μόνο εδώ; Λογικό... Ουφ! Πολλά τα ερωτήματα! Ζαλίστηκα!”. Όλος ο δρόμος σου καλύπτεται από αυτόν τον εσωτερικό μονόλογο και προσπαθείς να βάλεις μια τάξη στο κεφάλι σου. Νιώθεις τελείως μπερδεμένος, αλλά πλέον νιώθεις μια σιγουριά. 
Η ζωή σου πλέον σταματά να έχει τη βαρετή χροιά που της προσέδιδαν όλον αυτόν τον καιρό οι υποχρεώσεις και η πίεση. Καθημερινά προσεύχεσαι προς τη Χίσρα, τον άγγελο Γκαϊόλ και την Εσθήρ ζητώντας τη βοήθειά τους. Σιγά σιγά βλέπεις ν' αλλάζει ο κόσμος γύρω σου. Μα αντιλαμβάνεσαι πως η αλλαγή δεν προέρχεται από κάτι ξένο και εξωτερικό, αλλά από εσένα τον ίδιο και πηγάζει από την αλλαγή στον τρόπο σκέψης και αντίληψης των πραγμάτων. Μαθαίνεις σταδιακά να αντιμετωπίζεις τα πάντα με υπομονή και καρτερικότητα. Ήδη βιώνεις μια εσωτερική αλλαγή και νιώθεις μια σιγουριά που σου λέει ότι βρίσκεσαι στην σωστή εξελικτική πορεία. Τώρα απλά περιμένεις το νέο όραμα εφαρμόζοντας έως τότε όλα όσα έμαθες στη ζωή και τη σκέψη σου και διαλογίζεσαι πάνω στα όνειρα που είδες. Ένα μυστήριο πέπλο καλύπτει όλην αυτή την εμπειρία και το έχεις βάλει σκοπό να το διαλύσεις! Κάτι σημαντικό σίγουρα τρέχει και είσαι αποφασισμένος να το μάθεις! Γι' αυτό, λοιπόν, απλώς περιμένεις.
Οι μέρες περνούν και δεν υπάρχει βράδυ που στην προσευχή σου να μην παρακαλάς για μια ακόμη επίσκεψη στη Χρυσή Πόλη... Ξυπνάς, λοιπόν, ένα μουντό πρωινό του Χειμώνα χωρίς να ξέρεις τι σε περιμένει. Ετοιμάζεσαι να φύγεις για τις δουλειές σου. Το άγχος, η πίεση και η σκέψεις σου δίνουν μια πρώτη γεύση της ταλαιπωρίας της ημέρας από τα πρώτα κι όλας λεπτά του νέου πρωινού. Μόλις ετοιμάστηκες και κάθεσαι για 2 λεπτά να πάρεις μια τελευταία αίσθηση της θαλπωρής του σπιτιού σου. Ώσπου το παίρνεις απόφαση και σα σηκώνεσαι και κάνεις να κατευθυνθείς προς την πόρτα, νιώθεις να αιθεροβατείς. Βλέπεις πλέον ως εξωτερικός παρατηρητής το σώμα σου πεσμένο στον καναπέ του σαλονιού σου και αρχίζεις να ανυψώνεσαι... Βγαίνεις από την πολυκατοικία, βλέπεις πλέον από ψηλά την πόλη σου και συνεχίζεις να πηγαίνεις προς τα πάνω! Μέχρι που φτάνεις στα σύννεφα και μέσα στην τόσο γλυκιά ομίχλη τους, αρχίζεις να διακρίνεις την Πόλη του Φύλακα, τη Χρυσή Πόλη. 
Νιώθεις τη χαρά να κλονίζει τα σωθικά σου και σχεδόν δάκρυα να γεμίζουν τα μάτια σου! Είσαι ξανά εκεί, στον τόπο που η ζωή σου παίρνει άλλη υπόσταση και επιτέλους συνειδητοποιείς τη σημαντικότητα της ύπαρξής σου! Καταλαβαίνεις πώς βρίσκεσαι σε έναν πολυσύχναστο δρόμο με ένα τεράστιο λαμπερό σιντριβάνι που το νερό του ρόδιζε ανά στιγμές. Πάνω στο μάρμαρό του είναι σκαλισμένο τ' όνομα “Το σιντριβάνι της Νιότης”. Βλέπεις γύρω σου πλήθος... Κάπου μέσα σε αυτό διακρίνεις μια μορφή... Ένας γέροντας στέκεται αγέρωχος και περιμένει. Δεν το γνωρίζεις, αλλά αφού διστάζεις για λίγες στιγμές, ξεκινάς να τον πλησιάζεις σιγά σιγά με βήμα αργό, ενώ ταυτόχρονα τον περιεργάζεσαι. Είναι ψηλός, με άσπρα μαλλιά και σκούρα καστανά μάτια. Φοράει ένα μπλε χιτώνα και κρατάει ένα παράξενο μπαστούνι στο αριστερό του χέρι. Εσύ ακάθεκτος, σου έχει κινήσει τόσο την περιέργεια που συνεχίζεις να τον πλησιάζεις δίχως κανέναν ενδοιασμό, αν και η αυστηρότητα στη στάση του θα μπορούσε να φοβίσει τον οποιοδήποτε! Θες αμέσως να του μιλήσεις! Μα μόλις φτάσεις σε αρκετά κοντινή απόσταση, εκείνος χωρίς καν να πει κουβέντα, απλώς σε κοιτάζει με βλέμμα εξονυχιστικό, σχεδόν σκληρό και σου κάνει νεύμα να τον ακολουθήσεις. Παραξενεύεσαι ελαφρώς, αλλά σκέφτεσαι πώς θα θέλει να σου δείξει κάτι ή να σου μιλήσει ιδιωτικά και χρειάζεται ησυχία. Οπότε τον ακολουθείς χωρίς να ρωτήσεις. Βρίσκεστε τώρα σε ένα μονοπάτι λίγο πιο έξω από το κέντρο της Πόλης, μα κανείς δεν υπάρχει τριγύρω. Ενώ όλα δείχνουν να κυλούν ομαλά, ο γέροντας ξαφνικά γυρίζει και σε κοιτάζει. Εσύ κοκαλώνεις στο βλέμμα του και νιώθεις να χάνεσαι. Βλοσυρό και συνάμα ανέκφραστο. Απλά σε κοιτάζει... Για λίγα λεπτά χάνεσαι στο χρώμα των ματιών του και αμέσως μετά νιώθεις να πέφτεις! 
Ανοίγεις τα μάτια και βλέπεις να πλησιάζεις με γοργό ρυθμό τον πάτο ενός πηγαδιού! Δεν ξέρεις τι γίνεται και ο φόβος σε έχει κατακλύσει! Στα τοιχώματα του πηγαδιού βλέπεις εικόνες της ζωής σου να προβάλλονται σε γιγαντιαίες οθόνες. Κάποιες σε πληγώνουν, κάποιες σε κάνουν να θυμάσαι ξεχασμένες όμορφες στιγμές, ενώ άλλες σου ευφραίνουν την καρδιά! Τότε ακούς μια φωνή... “Ψάξε μέσα σου...” και φτάνεις απότομα στον πάτο. Δεν νιώθεις πόνο, αντιθέτως σα μόλις να ξύπνησες, αφού σηκώνεσαι χαλαρά και ζαλισμένα από το έδαφος σιγά σιγά και προσεχτικά. Το μέρος δεν σου είναι γνώριμο και φοβάσαι μην κρύβει παγίδες ή τέρατα, σαν αυτά στους εφιάλτες σου. Παρατηρείς ότι ο ουρανός είναι βαμμένος κόκκινος και δεν μπορείς να καταλάβεις αν αυτό είναι όραμα ή πραγματικότητα. Αλλά τελικά καταλήγεις να γελάς με τον εαυτό σου, αφού τίποτα δεν μοιάζει να είναι ψεύτικο ή αληθινό τον τελευταίο καιρό. Το παίρνεις απόφαση! Πρέπει να μάθεις τι γίνεται! Άλλωστε δεν μπορεί παρά να υπάρχει κάποιος λόγος που είσαι εδώ! Αλλιώς προς τι η φωνή; Τι να ψάξεις μέσα σου; 
Διακρίνεις τώρα στο βάθος του τοπίου μια κατοικία. Είναι από τις πιο παράξενες που έχεις αντικρίσει, καθώς όσο την πλησιάζεις, συνειδητοποιείς πως είναι ψηλή σαν πύργος μα συνάμα φτωχή σα μια καλύβα! Φτάνεις κοντά στην είσοδο κι αυτή ανοίγει από μόνη της, χωρίς καν να την ακουμπήσεις... Λες και σε περίμενε... Οπλίζεσαι με δύναμη κι υπομονή, παίρνεις μια βαθιά ανάσα και κάνεις το πρώτο βήμα να μπεις. Σε τυλίγει για λίγο το σκοτάδι του σπιτιού και μετά από λίγο διακρίνεις μια μορφή απέναντί σου να κάθεται σκυφτή και ταλαιπωρημένη... Νιώθεις κάτι που δεν μπορείς να προσδιορίσεις. Δεν καταλαβαίνεις αν η μορφή κλαίει ή απλά κείτεται εκεί κουρασμένη, όμως ένα συναίσθημα στενοχώριας σχεδόν σε κυριεύει, μια απροσδιόριστη θλίψη.
Το τοπίο τότε ξανά χάνεται και εσύ πάλι βρίσκεσαι μέσα στο σκοτάδι! Είσαι πολύ μπερδεμένος και δεν μπορείς να καταλάβεις τι ζεις και γιατί! Ώσπου μετά από λίγες στιγμές, ξεχύνεται ένα πορτοκαλί φως και σε τυφλώνει. Κλείνεις ενστικτωδώς τα μάτια για λίγο μέχρι που τ' ανοίγεις και βλέπεις πως βρίσκεσαι ξανά μέσα στα όρια της Πόλης του Φύλακα. Είναι δειλινό και το φως του ήλιου βάφει σχεδόν μαγικά το τοπίο με ένα πορτοκαλί χρώμα... Βρίσκεσαι δίπλα σ' έναν γκρεμό κι από κάτω βλέπεις να χάσκουν λιβάδια και τρεχούμενα νερά που προέρχονται από έναν καταρράκτη λίγο πιο δίπλα! Κάθεσαι και κοιτάζεις με κομμένη την ανάσα όλο το τοπίο, όλην αυτήν την απίστευτη δημιουργία... Μια μορφή σε διακόπτει από την έκσταση της στιγμής. Διακρίνεις απέναντί σου να κάθεται ένας άντρας πάνω σ' έναν βράχο στην άκρη του γκρεμού. Η όψη του σου θυμίζει έντονα άραβα νομά, αφού το δέρμα του είναι σκούρο και φοράει μια μπλε κελεμπία. Τον πλησιάζεις σιγά, μα εκείνος δείχνει να σε αντιλαμβάνεται πρόωρα, λες και σε περίμενε.
Είμαι ο Ισμαήλ. Κάθισε δίπλα μου.
Νιώθεις ανήμπορος να απαντήσεις στον Ισμαήλ, αφού η μαγεία τούτου του τοπίου και η θέα του γκρεμού σού έχει κόψει την ανάσα και σου έχει πάρει τη μιλιά. Ο νομάς δε χάνει χρόνο και σου μιλάει για τη Χίσρα, τη Μεγάλη Καρδιά, σα να μην έχεις καταλάβει ακριβώς περί τίνος πρόκειται και κάποιος προσπαθεί να σου λύσει τις όποιες απορίες.
Η Χίσρα δεν είναι κάτι που πιάνεις ή που βλέπεις. Δεν πρόκειται για κάτι υλικό ή άυλο. Θεωρητικά το κέντρο της είναι αυτή η Πόλη, αλλά η παρουσία της είναι παντού και η ύπαρξή της εκτείνεται σε όλη τη δημιουργία και την ανυπαρξία! Είναι η Εντολοδόχος! Άπαντες οι καρδιές εναρμονίζονται με το τραγούδι της Χίσρα. Κι αυτό γιατί Αυτή είναι η Αρμονία! Να, κοίταξε εκεί!
Ο Ισμαήλ σου δείχνει τον ουρανό. Εκεί εμφανίζεται κάτι για λίγες στιγμές και χάνεται. Ένα Λουλούδι, ένας Λωτός ανθίζει κάτω από το δειλινό στο άπειρο της Ουράνιας Σκεπής κι από μέσα του γεννιούνται νέοι κόσμοι, καινούργιες συλλογικές ψυχές, όλα απεικάσματα της Μεγάλης Καρδιάς, της Χίσρα. Όταν εξαφανίζεται ο Λωτός, γυρίζεις έκθαμβος και συνεχίζεις ν' ακούς τις συμβουλές του Ισμαήλ.
Η προσευχή είναι η προσωποποίηση της ωραιότητας. Όμως η απόκριση στην προσευχή είναι η ίδια η Ωραιότητα! Πρόκειται για μια πράξη πολύ προσωπική και εξίσου πολύ σημαντική. Κρίνεται αναγκαία για την επιβίωση της ύπαρξής σου! Γι' αυτό ποτέ μην την ξεχνάς, ό,τι κι αν γίνει. Εκείνη, άλλωστε, είναι μια μορφή σωτηρίας, εφόσον είναι ο μοναδικός τρόπος να επικοινωνήσεις με αυτόν που εσύ θεωρείς Σωτήρα, ακόμη κι αν πρόκειται για τον ίδιο σου τον Εαυτό.
Με το που τελειώνει το λόγο του ο νομάς, κάνεις να τον ευχαριστήσεις και να τον ρωτήσεις τις απορίες σου, αλλά ένα τράνταγμα σε κάνει να ζαλιστείς κι η εικόνα χάνεται! Ακούς έναν ήχο σύγκρουσης και ένας οξύς πόνος σου τρυπάει στιγμιαία το κεφάλι! Ανοίγεις με ένταση τα μάτια και βλέπεις πώς βρίσκεσαι πάλι πίσω στο σαλόνι του σπιτιού σου, λίγες ώρες αργότερα από την τελευταία φορά που κοίταξες το ρολόι.

 

[button color="red"] Διαβάστε επίσης:[/button]

[button] © All rights reserved By the Author. [/button]

O Δρόμος προς τον ουρανό No2

διαβάστε το πρώτο μέρος εδώ...

του Αλέξανδρου-Κυριάκου Σαμπάγ

Οι μέρες περνούν δίχως κανένα σημάδι, έστω όνειρο που να δείξει ότι όλα αυτά που είδες κι έζησες ήταν πραγματικά. Πλέον έχεις ήδη αρχίσει να πιστεύεις πώς όλα τα έπλασες εσύ στην προσπάθειά σου να επιβιώσεις σε αυτόν τον δύσκολο κι επίπονο κόσμο. Αρχίζεις να απογοητεύεσαι, λοιπόν, που το ένστικτο αυτοσυντήρησης σε πλάνεψε με τέτοιο τρόπο. Η ζωή σου συνεχίζεται το ίδιο άθλια και ο καιρός περνά...